Hayatım bi sebepden dolayı devam etmek zorundaydı. Her ne kadar ağır şeyler duysamda devam etmek zorundayfım . İlk zamanlar yenilgiyi kabul edememişim. Güçlü kalmak zorundaydım .Kim beni yene bilir ki ben daha güçlüyüm ben yenicem diye diklenirdim hayata Bütün diklenmelerimin sebebi ben daha 6. sınıftayken bana denen tıpbi terimlerdi . O hafta hiç bi şeyim yoktu . Okulda arkadaşlarım benim üstüme artık daha ok düşer olmuştu. En azından kantin sırasından kurtuluştum . İkinci hafta çarşamba günü sabahdan okula gitmek için hazırlanıyodum . Her zaman ki gibi ölüm marşı gibi gelen alerm sesiyle güne başladım . O zaman evde kalorifer yoktu tabi .Bi tane elketirikli sobamız vardı . Evin salonunda , iki koltuğun arasında küçük bir soba . Geçtim oraya kıyafetlerimi giyorum . Kış günü malum , epeyce soğuk olur sabahları . Çantamı akşamdan hazırlardım hep , saçlarımı güzelce tarayıp topladıktan sonra ayakkabımı giymek üzere kapıya yöneldim . Burnum akıyodu . Kesin grip olucam dedim kendi kendime . Ayakkabılarımı giymeden önce mutfaktan selpak almaya gittim . Burnumu sildiğimde sağ burun deliğimden kan aktığını gördüm . Korkmadım . Çünkü sürekli oluyodu . Geçer dedim önemsemedim . İki üç tane cebime selpak attım ve ayakkabımı giydim . Yolda yürüyodum , okulumuz pek uzak sayılmaz bize alt sokağımızda bulunuyo . Okulun kapısının içinden girerken servisten inen arkadaşım bi endişeyle yanıma yaklaştı . Bir şey oldu sandım .
' burnun, burnun kanıyo '
halbu ki ben kanaması durmuştur sanıyodum . Sızlıyodu ama hiç umursamıyodum bile . O an arkadaşım diyene kadar hiç bir şeyin farkında değildim . Sınıfa girdiğimde hala kanıyodu . Öğretmenim böyle olmıyacağını bi hastaneye gitmem gerektiğini söyledi . Okulumuzun yanında bulunan itfaiyenin ambulansı çağrılarak acil yardımda bulundular . Hastaneye gitmemiz gerektiğini kanamanın durdurulamadığını ısrarla söyledikten sonra en yakın hastaneye gittim. Ambulansın arkasında o korkunç ses eşliğinde gitmeye başladık. Ön tarafta sınıf öğretmenimiz başımda bir hemşire . O ana kadar hiç bişey hissetmiyosum . Ne bi yorgunluk ne de bir halsizlik . Ama yine o günkü gibi oluyodum . Yine aynı oluyodum . Çok kanamam vardı . Bi burun kanaması hi bu kadar uzun sürermiydi ? Bu işte i terslik vardı. Sadece en son 'çok yorgunum' dediğimi hatırlıyorum . Sonrası makina sesleriyle kalp ritimlerim karışmış gibiydi. Bundan 5 yıl önce benim hayatıma ilk kara cizgiyi o gün çizdiler. Şimdi ise beyaz kısım kalmadı . Ya şimdi benim sonum ne olucak ?
