내 친구는 내 최고의 적 (My Pal Is My Greatest Nemesis)

1 장 (Chapter 1)

Author's Note:

Chapter 1 is up, expect from the start of the story that has typographical errors and phraseological omission. Hoping for your consideration regarding with the structure of the story it contains wrong spelling words. Don't forget to vote and leave a comment, I highly appreciate that. Thanks and Enjoy reading!

Hesitations

Zail's POV:

Since that imaginary situation occur, there's a part of me that hesitates regarding with Lein. How pity, how can I do that to him after all his the one who helped me in pursuing this dream of mine.

Parang sobrang sama ko sa kanya, it was just a nightmare pero eto ako nagdududa na.

"Yohoo! Nakikinig ka ba? You seems spaced out do you have any problem?" Nagalalang tanong ni Lein sa akin.

Ngumiti lang ako ng peke para to satisfy his question. Hindi niya naman napansin or hinayaan lang niya ako. I'm having trust issues now lintek kasi yung naisipan ko kagabi.

Pero I'm curios, kasi naman diba halos sa karamihan ng magkakaibigan ay nawawasak dahil sa inggit. Pero kasi si Lein nasa lahat na niya bakit pa siya maiingit sa akin. Tama, tama hindi niya magagawa iyon.

"Lein, tara treat ko." Nakangiti kong sabi pambawi sa pagiisip ko ng masama.

" mullon-ibnida. mueos-eul meoggo sip-euseyo?." Sure, what do you want to eat?

"I'll just have bulgogi bibimbap, what about you?" Tanong ko pabalik sa kanya.

"Takoyaki, the large one." Aniya na parang bata na binibigyan ng reward na may malaking ngiti na pumorma sa kanyang labi.

Nagpresinta siyang siya nalang ang bumili sa cafeteria. Naghanap na ako ng vacant na upuan. Usually here in Moon International University, yung pagtrato nila sa iyo ay pantay-pantay kumbaga yung anak ng mga bigatin tinatrato nila bilang isang mag-aaral walang special treatment dito lahat pinabadanas ng mabuting pamamalakad.

Even in cafeteria no one owns even a single specific chair, the president of the school always reminds us that every things that can be seen by our naked eyes are not mine not your's but it is all for the students.

I always admired how our president handle this situations. And the students obey his rules and that is very unexpected kasi usually sa mga feeling rich na tao wala ng respeto at modo pero dito even if they are rich they approach their classmates in a nice way.

After a million years of conquering the cafeteria, finally! Lein the great budlat tipaklong arrives at his destination!

"Here, medyo natagalan marami na kasing nakapila." Hinihingal niyang sabi.

"It's ok Lein, parang hindi kana nasanay sa pila sa cafeteria ah." Natutuwang ani ko sa kanya.

Nagsimula na kami sa pagkain ng mga binili ni Lein galing sa counter. Habang kumakain kami dumating din ang isa pang kaibigan ni Lein, si Kendric Athan Bequet Kim a.k.a Dric.

" Leingwa Zail-i hamkke hal su issseubnikka?" Lein and Zail can I join you?

Ngumiti lang ako bilang pagsang-ayon sa kanyang hiling.

Dric is the heir of the Bequet International Airport. He has a sister which is a friend of mine too.

Habang kumakain kami, hindi pa rin tumitigil si Dric sa kakadaldal. Halos hindi siya maubusan ng laway sa kakadaldal niya sa amin.

" du bun-eun jayulobseubnikka? aldasipi, ulineun ibeon jumal-e eumsig yeohaeng-eul hal geos-ibnida." The two of you are you free?You know, we're going to have a foodtrip this coming weekend.

"ne, jumal-eneun gyehoeg-i eobs-eoyo. chingudeulgwa hamkke bonaeneun geon eottaeyo?" Yes, sure I don't have any plans during weekend why not spend it with friends. Nakangiti kong pagsang-ayon sa gimik nila.

Pagkatapos namin mag lunch ay bumalik na kami sa classroom namin. Mabuti nalang hindi kami late dahil kay Dric, nagsimula na sa pagtuturo ang aming guro. May pinagawa siya sa amin kasi may biglang meeting.

Hindi ko maiwasan na hindi maisip yung kahapon. Kinalabit naman ako ng aking katabi. Pero wala akong balak sabihin sa kanya.

"Hey, is there something bothering you?" Nag-alalang tanong niya sa akin.

"Aniyo, wae?"

"Kanina ka pa kasing spaced out, tinatawag kita pero hindi mo napapansin." Nagpout lang siya sa akin matapos niyang bigkasin ang mga iyon.

"May naisip lang ako pero don't worry its not that important its just some what ifs." Ngumiti ako sa kanya saka pinagpatuloy ang aking ginagawa.

Tumango lang siya bilang sagot niya sa sinabi ko.

Hindi naman din siya nagtanong, pero bakas sa mukha niya na nasaktan dahil naglihim ako sa kanya. Ito kasi ang unang pagkakataon na hindi ko sinabi sa kanya ang bumabagabag sa akin kaya feel ko nagtatampo siya.

Kinalabit ko siya pero parang wala lang sa kanya yun.

"Psst! Lein!" Pabulong kong ani sa kanya

"Hoy!" Lintik ! Parang may regla siya ah

"What?" Masungit niyang tugon sa akin.

"Galit ka? Sorry na :)" instead na sasagutin niya ang tanong ko ngumiti lang siya sa akin. Napaka bading

"Lein, what if kung isa sa atin ang tatraydor? Anong gagawin mo?" Hindi ko na napigilang sabihin sa kanya baka magtampo pa siya.

"Siyempre Wala." Tugon niya sa akin.

"Kasi, alam ko na hindi natin kayang gawin iyan." Nakangiting tugon niya sa akin.

"Yeah right." Sagot ko sa kanya.

Atleast may kasiguraduhan na ako na hindi niya ako tatraydorin.

"Zail, do you want to watch movies?" Tanong niya sa akin.

"Huh?" Nabigla kong tanong sa kanya.

Kasi never siyang nag-ayang manuod ng movies kahit music videos man lang. Then this past few weeks palagi siyang nagmamadali, then minsan nakalimutan na niya ako.

Do I have to go with him? Naghesitate kasi ako there's a part of me na nagtataka sa kaniyang mga kilos. Then kapag umuuwi siya hindi niya na ako pinapansin.

"Hey, what's wrong? Do you want to watch movies or not." Tanong niya sa akin.

"Yeah, where do you want to watch movies Lein?" Masayang tugon ko sa kaniya pilit alisin ang mga bagay-bagay na sagabal.

"ICM." Aniya sa malambing na boses.

Hindi na ako umangal pa at tinahak na namin ang daan patungo sa isang sikat na mall dito sa seoul.

Habang si Lein ay bumili ng tickets at snacks nakatulala lang ako sa gilid. Ni hindi ko namalayan na nagsasalita na siya sa aking harapan.

Pero imbis na tanungin niya ako kung anong iniisip ko mas pinili niyang mauna nalang kaysa makasabay ako.

Sumunod naman ako sa kanya pero bago pa kami makapasok iniwan niya lang ako ng walang pasabi-sabi.

At heto nanaman ako naiwang nakatulala habang lumalandas sa aking pisngi ang aking mga luha pero pinilit ko na hindi iiyak.

Napagdesisyunan ko nalang umuwi sa unit ko para makapagpahinga. Hindi ko na naisipan na kumain ni hindi ko pa nahubad yung sapatos ko.

Bago paman ako lamunin ng antok isa lang ang nasa isip ko.

May kakaiba kay Lein.