Yaz Çiçekleri (Bana Abi Deme!)

Yaz Çiçekleri (BAD) - 1

Yazılma tarihi:
18.11.2020

Düzenlenme tarihi:
01.02.2024

Bu okuduğunuz 1 Şubat 2024 tarihinde düzenlenmiş halidir.

Kitap komple düzenlendiğinden yapılan tüm yorumlar artık satırlarda görünmemekte. O yüzden tek ricam yorum yaparak ve oy vererek destek olmanız.

Umarım hoşunuza giden bir kurgu olur. İyi okumalar dilerim.

/

KURGU 2020 YILINDA YAZILMIŞ OLUP, 2024 TARİHİNDE DÜZENLENMİŞTİR.

TANITIM:

Yüzümü gökyüzüne çevirdim. Yağmur çiseliyordu şu an. Yüzüme değen ufak damlalar, yüzümün her yanından boynuma düşüyordu. Ali'nin beni izlediğini hissettim ve yüzümü ona döndürdüm. Elleri yüzümde kalmış birkaç damlayı def etti. Geri çektiği ellerini aldım kucağıma çektim ve elimi, eline yasladım. Soğuktu elleri, çok soğuk.

"Üşümüş ellerin." Dedim ve diğer elini de çektim kucağıma. Sonra ellerimle ellerini ısıtmaya çalıştım.

"Üşümedi ellerim," Dedi gözlerini yüzümden ayırmazken. "Soğudu ellerim..." Diye devam etti.

Söylediğinde bir anlam aradım. Ciddi bir bakışla baktım yüzüne. Anlamadığımı gören gözleri kısıldı. Dudakları kıvrıldı hafiften.
"Sevgisiz kaldığında soğurmuş yaz çiçekleri. Bilmiyor muydun?"

Yaz Çiçekleri

1. Bölüm - Taşınma ve Tanışma

Bahar VARAL'DAN

Hüzün dağılmış gözlerimle, gözlerimi kırpmadan bakıyorum çocukluğuma. Bakıyorum anılarıma. Yirmi yılım geçmiş burada. Hüzün dolu gözlerimi kırpıp gözlerimin önüne serilen anılarımın yok oluşunu gördüm bir anda.

Bu bir yok oluş değil, bu bir başlangıç Bahar.

Kendimi teselli eşliğinde biraz daha göz gezdirdim odamda. Çünkü bu son görüşüm.

Boş odada evcil hayvanımın mırıltıları yankılandı. O da garipsiyor olmalıydı. Bu oda neden boş dercesine miyavlıyordu sanki. Yanıma yaklaşıp kendini bana sürterken onu sevmem için miyavlıyordu. Buruk ve acı bakan gözlerim odamın boş duvarından çekilip kedime döndü. Eğilip onu kucağıma aldım ve gri tüylerini okşamaya başladım. Ben onu sevdikçe o daha da sokuldu bana kucağımda. Kollarımda o varken kalktım ayağa ve son bir tur attım yıllarımın geçtiği odamda.

Ne anlara tanık olmuştu bu oda. Bazen sevincimi görmüştü, bazen üzüntümü. Şimdi de görüyordu ve son kez olarak.

Kalbimin içinden bir sızı geçti.

Üzgünüm. Her yeni doğum günümü geçirdiğim bu ev artık bana yabancı...

Taşınıyorum. Taşınıyoruz.

Annem, ben ve abim.
Babamsız taşınıyoruz. Onu bu evde anılarımızla bir başına bırakıp gidiyoruz. Belki de bu yüzdendir içimdeki bu kırıklık.

"Böyle olmasını istemezdim" diye fısıldadım kollarımdaki minik kediye. Her derdimi dinlediği gibi bunu da dinleyip anladı beni.

Burada daha fazla kalmanın içimde oluşturduğu o kötü histen rahatsız olarak yumdum gözümü. Ağlamaya yakın bir hal vardı üzerimde. Dudaklarım üzüntüyle kıvrıldı ve kedime daha da sarıldım. "Bizim için iyisi olsun." Dedim fısıltıyla sır verir gibi.