Bir Gladyatörün Hayatı

Bölüm 6:Son Günüme Kadar

   Ben kimim?Bir romalımı?Bir demircimi?Belki de hiç kimseyim.
Bunu düşünmek için yılarımı harcadım daha fazlasını harcayamam.
  Kulaklarım çınlıyor.Neden kulaklarım çınlıyor ? Tabi doğruya dövüşteyim.Sanırım bu kılıçların sesi. Aslında bu benim kulağıma şarkı gibi geliyor.Ne hoş bir melodi değilmi.Sanırım bir yerimi kestim canım yanıyor.Hayat zaten acıyla dolu değilmi hıh?"Lenius dikkat et seni bok kafalı !".Aktus ? Ow çok yakındı.Sanırım dalmışım kulağım ağrıyor. Savun ! Savun! Savun! Koş! Bunlar antrenman tahtaları değil, asker de değil bunlar eğitimli gladyatörler.Bende öyleyim yani kaçmamı gerektirecek bir şey yok.Saldır saldır saldır!İşte böyle.
  Sanırım canını yaktım. Belli adamın kolunu elimde tutuyorum artık en sevdiğim renk kırmızı.Belkide kolunu ister.Al bakalım domuzcuk.Arena haykırıyor benim için,tamamen benim için bunu seviyorum! Her zaman seveceğim. İlk dövüşümde ölmediğim iyi oldu hatta birini öldürmem.Kolumdaki damgayı hakettiğimi düşünüyorum.
   Ne diyorum ben? Birinin canını aldım ve bu bana zevk verdi. Nedense kendimi yerde yatan cansız cesede bakmaktan alıkoyamıyorum.Nerede o eski kaybetme korkusu olan biraz ürkek ve endişeli Lenius? Onu öldürdüm tam iki hafta önce gece vakti. Artık daha farklı biriyim. Ama bir sorun var ben değişmek istemiyordum ki. Ne yapmalıyım. Bundan kaçış yok bir kez mühürlendinmi geri dönüşü yoktur bundan sonra sadece kullanılıp atılacak bir mal olursun kimse senin için yas tutmaz kimse. Ama eğer olması gereken buysa elimden gelebilecek hiçbir şey yok. Tanrılar bana bu boktan hayatı makul görmüşse eğer kabul etmem gerekir. Aksi takdirde cezalandırılırım. Hayatlar avuçlarımın arasından akıp gidiyor ve gitmeye devam edicek.Şimdiden son günüme kadar.