Metanoia|✔|

|3.| Forever

Βράδυ Σαββάτου, κανείς δεν κυκλοφορεί μιας και ο χιονιάς απειλεί να καλύψει την πόλη μας αλλά εγώ δεν ανήκω στους ανθρώπους. 

Άρα το κρύο δεν με επηρεάζει. Για αυτό και μπορώ να απολαμβάνω την πόλη ακόμα και τις πιο κρύες στιγμές, ακόμα και τις πιο ζεστές στιγμές, τις στιγμές που βρέχει, τις στιγμές που ο κόσμος διασεδάζει σαν τρελός.

Αυτό εδώ το μέρος, αυτή η πλαγιά όπου στέκομαι είναι κάτι πιο σπουδαίο από ένα σημείο από όπου διακρίνεται ολόκληρη η πόλη. Είναι το σημείο το οποίο μου έδινε δύναμη όταν ένιωθα αδύναμος να κάνω το οτιδήποτε.

Εδώ έκανα για πρώτη φορά ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.

Εδώ ήρθα για πρώτη φορά με τους φίλους μου όταν αποφοιτήσαμε.

Εδώ έφερα την Lyra στο πρώτο μας ραντεβού.

Εδώ έδωσα το πρώτο μου φιλί. 

Εδώ γιόρτασα τα γενέθλια της ενηλικίωσης μου.

Και εδώ κάθομαι σαν φάντασμα, μόνος και περιμένοντας την αιωνιότητα να κυλήσει. 

Κοιτώντας τα αστέρια όμως και αναπολώντας την ζωή μου σκέφτομαι πόσο αχάριστος υπήρξα. Νόμιζα πως τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε να με αγγίξει. Νόμιζα πως μπορούσα να κατακτήσω τον κόσμο. Ποτέ δεν ζούσα την κάθε μέρα μου σαν να ήταν η τελευταία.

Και να'μαι εδώ νεκρός και ολομόναχος. 

«Το ένστικτο μου ποτέ δεν πέφτει εξώ τελικά» ακούω από το βάθος και γυρίζω να κοιτάξω ποιος θα μπορούσε να είναι τέτοια ώρα εδώ.

Από περιέργεια και μόνο γύρισα να κοιτάξω αφού κανείς δεν θα μπορούσε να απευθύνεται σε εμένα αλλά η έκπληξη μου ήταν τεράστια. 

Ήσουν εσύ.

«Lyra, τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ μόνη και μάλιστα με τέτοιο κρύο;» σε ρώτησα αφού μόνο να παραξενευτώ μπορούσα.

Είναι μέσα νύχτας και κυκλοφορεί μόνη της. Η Lyra ποτέ δεν κυκλοφορούσε μόνη της και μάλιστα σε τέτοια μέρη. Κάτι πρέπει να έχει συμβεί.

«Μην τρομάζεις. Απλά δεν μου κολλούσε ύπνος. Δεν με χώραγε το σπίτι και είπα να βγω. Κάτι μου έλεγε ότι θα σε συναντούσα. Ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζα» μου εξέφρασες τις σκέψεις σου και με πολύ μικρά βήματα με πλησίασες.

Αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν με καθησυχάζει. Κάτι την προβληματίζει και απλά δεν το λέει. Την ξέρω πολύ καλά.