Metanoia|✔|

|4.| Put A Little Love On Me

Ξαστεριά έξω και για εμένα είναι ένα από τα πιο περίεργα βράδια της ζωής μου. Είμαι εδώ και ζω μια κατάσταση που περίμενα να τη ζήσω αλλά διαφορετικά.

Βρίσκομαι στο προαύλιο μιας εκκλησίας ανάμεσα από πολύ κόσμο. Μικρούς, μεγάλους, γνωστούς κι αγνώστους, φίλους και οικογένεια. 

Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ που η Lyra μου εξομολογήθηκε για την νέα της γνωριμία. Συνεχίσαμε να συναντιόμαστε τα μεσάνυχτα, συνεχίσαμε να βλεπόμαστε και ακόμα κι όταν αυτή δεν το ήξερε εγώ ήμουν δίπλα της.

Ζούσα μαζί της και με έκανε περήφανο. Με συγκινούσε και δεν μπορούσα να είμαι περήφανος για αυτό το πλάσμα.

Η σχέση της με τον Jack πήγε παρακάτω και αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι πως του μίλησε για εμένα. Του είπε για τη σχέση μας, για την απώλεια μου, για τα όνειρα που είχαμε αλλά και τα σχέδια μας. 

Πήγαιναν στον τάφο μου και μου άναβαν ένα κερί στην μνήμη μου. Ο Jack την στήριξε, δεν προσπάθησε να της σβήσει τις μνήμες, ούτε και να την ξεκολλήσει από εμένα. Η Lyra δεν ήταν πια εξαρτημένη από ένα φάντασμα αλλά είχε πάρει ζωή πια.

Τις στιγμές που συναντιόμασταν χαμογελούσε, ανέπνεε και μου μιλούσε για τη ζωή της. Είχε αλλάξει και αυτό φαινόταν. Δεν ήταν πια ένα με το πένθος και με την μαυρίλα. Και αυτό ήταν που ήθελα όσο τίποτα στον κόσμο.

Δεν ήθελα να μένει πίσω εξαιτίας μου. Ήθελα να βρεθεί ένας άνθρωπος ο οποίος θα της χαρίσει όσα δεν μπόρεσα εγώ. Και ο Jack είναι αυτός.

Και για αυτό άλλωστε είμαστε εδώ σήμερα. 

«Έρχεται!» άκουσα το πλήθος να φωνάζει και γύρισα το κεφάλι μου. Το θέαμα με συγκλόνισε και με συγκίνησε.

Ο έρωτας της ζωής μου πιο όμορφος από ποτέ. Έλαμπε και αυτό έβγαζε μάτι. Ήταν ευτυχισμένη και αυτό δεν κρυβόταν. Τα μαλλιά της ανέμελα κάτω με λουλούδια ανάμεσα τους και το κορμί της έγλυφε ένα υπέροχο λευκό φόρεμα. 

Στα χέρια κρατούσε κρίνους και αυτό με έκανε να αναπολήσω κάποιες στιγμές από το παρελθόν. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου άνθος και το ότι κρατάει τέτοια τη μέρα του γάμου της, είναι πολύ όμορφο. 

Όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί χαμογελούσαν αλλά μόλις περνούσε από μπροστά τους, την χειροκροτούσαν. Το ίδιο έκανα και εγώ μα κανείς δεν μπορούσε ούτε να το δει αλλά ούτε και να το ακούσει.