Her Renkten

Mavi

Hayallerimizi bir renk altında anlatmam istenseydi eğer Mavi'yi seçerdim. Mavi ya mavi...

Mavi deyip geçme en sonsuzundan en ulaşılmazına en huzur vereninden en soyutuna dibine kadar mavi işte... Hayallerimizde tam da böyle değilmidir? Sonsuz, ulaşılması güç ve her kurduğumuz hayal de huzur bulmazmıyız? Ben severim Mavi'yi; hayal kurmayı da bu yüzden severim sanırım. En çok da neyi severim biliyormusun? Gökyüzü kadar varmıdır mavinin her tonunu yakışır şekilde taşıyan. Yoktur ya olamaz. Bazen düşünüyorum da keşke o gökyüzünde bir yıldız olsam. Mavinin en derininde, en içtenliğin de mavi yi geceleri süsleyen ufak bir parıltı.

Diyorum ki bazen Tanrı güzel olan herşeyi mavi yaratmış sanki; Aslında herşey güzel ama hiç biri bir gökyüzü, bir okyanus bir de annemin gözleri kadar değil bence. Belki de gözlerimi açtığım da maviyle uyandım dünya ya ondandır bu kadar ilgim...

Mavi'nin beni hapsedişi annemin gözlerindeydi... Ben mavinin en çok annemin gözlerinde saklı kalan tonunu severim. Bana da o tonun miras kalmasını isterdim aslında.Düşlerin en huzur vereni o tonda hayaller kurmak.

Annemin gözlerine baktığımda bazen gökyüzünü anımsıyorum, içinde kaybolmayı ne kadar isterdim. Tıpkı gözyüzü gibiydi işte; yıldıza gerek yoktu annemin gözlerin de kendiliğinden parıldardı. Aslında hani demştim ya en başında gökyüzü kadar varmıdır mavinin her tonunu yakışır şekilde taşıyan diye hatta üstüne basarak yoktur ya olamaz demiştim...

Tabiki de olamaz benim gökyüzüm annemin gözlerindeki mavi de başlar.

Ve eğer bir gün annem de toprak olursa bu dünya denen ipsiz sapsız bir kuyudan...

İşte o zaman mavinin tüm görkemi, ihtişamı, gücü, içtenliği, verdiği huzuru gerçekten kafamı kaldırdığım da gökyüzünde bulabilecekmiyim bilmiyorum...

Bilmek de istemiyorum, bugün varken yarında neleri seveceğimi düşünmek istemiyorum.
O halde ben bugün annemin gözlerinde ki Mavi'yi seviyorum...