Her şeyin bir sonu varmış hayatta şimdiler de daha iyi anlıyorum bunu. Hayat dediğimiz koca bir yalanın bile bir sonu var ölüm adını vermişler buna. Bizim de bir sonumuz olacağı belliydi. Yalnızca ben hazırlamamışım kendimi bu sona… Hazırlamalıydım, sonun da bir parça burukluk biraz eksiklik hissedeceğimi, üzüleceğimi hesaba katarak atmalıydım adımlarımı.
Belki daha az şarkı hatırlatırdı seni bana, belki daha az hatırı sayılır nameler kalacaktı aklımda… Hakikaten düşünüyorum da ben gerçekten balık hafızalı bir insanım, dün ne yediğimi hatırlamam seni nasıl bunca zaman çıkaramadım ki aklımdan…
Belki de yanlış demiş şair; akıl işi değil gönül işi sevmek diye. Aklının almadığını nasıl sığdırır ki bir insan gönlüne? Belki de ben işime gelmeyeni unutuyorum ama sen hep işime geliyorsun benim. İşim bu zaten düşünerek yaşanılası olmaması gereken olayları kana kana kendi canımı yakmak. Öyle değil midir aşk zaten; mesela ben aşkı acı bibere benzetiyorum, evet evet acı biber… Acı biberi de yersin ama yerken pek hissetmezsin acısını, yedikçe yiyesin gelir. Acı biberin de bir sonu vardır ya, sonuna geldiğin de anlarsın ağzının uyuştuğunu, yandığını, sızladığını…
Aşk da böyle bence bir defa tattın mı yok, bitene kadar kana kana doymak istiyorsun ona… Farkında bile olmuyorsun kalbinin uyuştuğunun…
Aşk kalp uyuşturur, akıl bulandırır, iştah keser, uzaklara dalarsın yakın kadar uzak olan yerlere.
Aman neyse kısacası benden size bir tavsiye depresyona girmek isteyene bire bir aşk. Tek yapmanız gereken fazlaca sev, hiçbir hatasını görme, ilelebet güven…
İyi depresyonlar :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Her Renkten
ChickLitHayatı bazen renklerle bağdaştırıyorum... Ama bu kitabın renklerle pek de ilgisi yok, her renkten diyorum; bazen satırlarda kendinizi bulacağınız yazılar içerecek... Hep okumanız dileğiyle iyice kalın...
