Անցնում էին օրերը շատ արագ։Ամեն օր արթնանում էի այդ անծանոթ սենյակում,նայում առաստաղին ապա խորը շունչ քաշում և մտածում որ այս ամենը մի օր վերջանալու է։Դեռ հույս ունեի,հույս ունեի որ ինձ կգտնեն։
Միթե՞ ոչ ոք չի հիշում իմ մասին։Հոսոկը չի՞ փնտրում ինձ։Չի՞ անհանգստանում ինձ համար։Ոչ ոքի չի՞ հետաքրքրում թե ես ինչու չեմ գնում համալսարան։Այս մտքեր անընդհատ տանջում են ինձ,բայց միևնույն է հույսս չեմ կորցնում։Չգիտեմ թե ինչքան ժամանակ է մնացել ինձ «վաճառելուն»,երևի մի քանի օր,բայց շուտով այդ օրն էլ կգա։Չգիտեմ ինչ է լինելու ինձ հետ։Ինձ համար արդեն միևնույն է,մեկ է ոչ ոք չունեմ։Իսկ Հոփը իմ մասին չի էլ հիշում երևի։
Մի սովորական առավոտ...
Արթնացա,պատրաստվեցի և իջա ներքև։Թեն կադծես տանը չէր։Ձայն տվեցի ու ոչ մի արձագանք։
*Երևի շուտով կգա*-մտածեցի ես ու սկսեցի նախաճաշ պատրաստել։Պատրաստելոց հետո սպասեցի նրան,բայց նա չեկավ։Ես միայնակ նախաճաշեցի։Ապա մաքրեցի խոհանոցը ու գնացի հյուրասենյակ։Նա վաղուց վերցրել էր հեռախոսս՝երբ փորձում էի զանգել ինչ որ մեկի օգնության համար։Դրա պատճառով ես մի ամբողջ օր քաղցած էի մնացել։Բայց նա ինձ խղճաց ու հաջորդ օրը թույլ տվեց ուտել։Նա վերջերս մեղմ է վարվում ինձ հետ։Կարելի է ասել որ ընկերացել ենք,հաճախ ենք կատակում միմյանց հետ և նա այլևս չի գոռում ինձ վրա,ինչպես առաջ։
Ես նստեցի բազմոցին և սկսեցի հեռուստացույց դիտել։Սկզբում ֆիլմ, հետո մուլտֆիլմ ապա սերիալ։Ու չնկատեցի թե ժամանակը ինչպես անցավ։Նայեցի ժամին,արդեն 22։24 էր,բայց նա չկար։
Հանկարծ ձայն լսեցի դռան մոտից ու հասկացա որ Թեն վերադարձել է։Մոտեցա դռանը երբ նա դուռն էր կողպում։Ու հանկարծ տեսա նրան ամբողջությամբ արյան մեջ թաթախված։Նրա ձեռքերը արյունոտ էին։Սպիտակ վերնաշապիկի վրա վառ երևում էին արյան հետքերը։Ես նայեցի նրան իսկ նա ինձ մի կողմ հրելով ու կարծես բարկացած գնաց առաջ։
-Է...էս ինչաա։(վախեցած ձայնով,ես)
-Քո գործը չի,ավելի ճիշտ էսա իմ գործը,հարցեր մի տուր սոված եմ հաց դիր։(Թե,բարկացած տոնով)
Նա ասաց և արագ բարձրացավ վերև՝դեպի լոգարան։Իսկ ես մի քանի րոպե քարացած կանգնելուց հետո գնացի խոհանոց ընթրիքը պատրաստելու։Ինձ թվում էր որ նա փոխվել է։Այլևս հանցագործություններ չի անում։Բայց...Ես սխալվում էի։
Նա դուրս եկավ լոգարանից ճիշտ պահին,երբ ընթրիքը արդեն պատրաստ էր։Նա եկավ և նստեց իմ դիմաց,ես արդեն ընթրել էի։Նա ուտում էր երբ որ ես հանկարծակի որոշեցի հարց տալ(սխալ տեղում ու սխալ ժամանակի))
-Էլի՞...Հիմա ո՞վ էր զոհդ։ (ես։Նա առանց այդ էլ կարծես բարկացած էր իսկ իմ բառերը նրան ավելի բարկացրին)
-Էտ քո գործը չի։Քիթդ ամեն տեղ մի մտցրու։Ու սարքածդ էլ համով չի,դու էլ կեր։ (Թե)
Այդ ամենը նա ասաց գոռալով ու աչքերիս մեջ նայելով։Ապա ուտելիքը հրեց իմ դիմաց առհամարական։Ես շատ էի նեղվել այդ խոսքերից։Ինձ թվում էր նա փոխվել է։Ես նրանից այդպիսի բան չէի սպասում։
Ես սկսեցի լաց լինել նրա այդ խոսքերից հետո,ու բարձրացա իմ սենյակ։Նստել էի անկողնու վրա ու լաց էի լինում։
~Pow Taehyung~
Ես իրոք շատ բարկացած էի,չգիտեմ ինչու։Այդ սպանություը ազդել էր ինձ վրա շատ։Կարծես էլ չէի ուցում ցավ պատճառել մարդկանց։Եվ դրա մեղավորը հենց նա է։Միլան...Այդ նա է ինձ դարձրել այդպիտին։
Ես անտեղի գոռացի նրա վրա։Խիղճս ինձ տանջում էր դրա համար որոշեցի գնալ և խոսել նրա հետ։
Մտա նեդս նա արդեն քնած էր։Դեմքը թաց էր,աչքերը ուռած,երևում էր որ շատ է լաց եղել և դրա մեղավորը ես էի։Ես նստեցի նրա մահճակալի կողքին և նրան նայելով քնեցի հատակին նստած։
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Շարունակելի...
