Plane Crash ➳ N.H

• F O U R T E E N

Zodra er ook maar iets gezegd kan worden draait hij zich met een ruk om, en loopt richting de deur. Niet veel later is er geen spoor meer van Niall te bekennen. Naast alle gevoelens die nu door mij heen gaan, voel ik me ook erg schuldig. Hij heeft mij pijn gedaan, dat is een ding dat zeker is. Maar om hem nu zo te kwetsen? Dat kan ik gewoon niet maken.

Zonder dat ik het zelf doorheb sta ik op, mompel ik wat en ren ik naar buiten. Als ik de trap van het hotel af ben, merk ik pas hoe dronken ik ben. Wankelend op mijn benen kom ik vooruit en gooi de deuren los.

De buitenlucht doet me goed, het maakt mijn hoofd weer wat helderder. Mijn ogen kruisen over de drukke weg, maar natuurlijk, geen spoor van Niall te zien. Zuchtend begin ik te lopen. Terwijl ik dit doe, denk ik na. Ik denk over alles wat er is gebeurd in deze korte tijd.

1. Ik ontmoette Niall Horan, die blijkbaar in één van de meest bekende boybands van de wereld zit.

2. Niall brak mijn hart.

3. Harry vergezelde me aan een tafel.

4. Zo kwam ik weer in contact met Niall.

5. Ik heb Niall pijn gedaan.

6. Niall loopt voor me weg.

Na 50 minuten rond te hebben gelopen besluit ik dat het misschien wel goed is zo, en dat ik het hier maar bij moet laten. Wat heeft het voor nut om Niall nog te zoeken als hij me niet eens meer aan wilt kijken?

Teleurgesteld schop ik een paar steentjes weg. Ik besluit richting het park te lopen. Langs het parkje stroomt een smalle rivier. Ik geniet van het glinsterende water, de weerkaatsing van de maan in het water en de warme avondlucht. Met mijn vingers borstel ik mijn haar een beetje.

Ik wil verder lopen wanneer ik een luid gesnik hoor. Voorzichtig loop ik naar de plek waar het vandaan komt. Achter de boom zit een jongeman, rond de 20 gok ik. Al snel hebben mijn ogen hem goed bekeken, en draaien mijn hersenen op volle toeren.

Ondanks dat alles in mij zegt dat ik het niet moet doen, loop ik toch naar de jongen toe, en ga stilletjes naast hem op de grond zitten.

Hij is gestopt met snikken, en ik durf te wedden dat hij weet dat ik het ben. Zijn ademhaling is zwaar, net als de mijne. Ik voel zijn lichaamswarmte door mijn dunne hemdje heen, ook al zit er sowieso nog 30 cm tussen ons in.

''Why?'' Een zachte, gebroken stem dringt mijn gehoorgang in. Ik voel de haartjes op mijn armen omhoog staan. Niall draait zijn hoofd richting mij.

''Why did we even fight?'' Een traan verlaat zijn ooghoek. Het is moeilijk om Niall te zien breken.

Ik wil wat zeggen, maar Niall is me voor. ''I know I left you at the airport, but management forced me to come. Then, there was our fight. You made me realise how stupid I was. It hurts to know that you might hate me, but you need to know, that I don't hate you, I really don't.'' Zijn stem slaat over, en een aantal tranen stromen over zijn wangen.

''Niall, I...'' Probeer ik.

''No, please let me talk. Remember that time on the plane, when I said I wasn't going to leave you?'' Ik knik. ''I meant what I said back then.'' Hij pakt mijn hand vast, en vouwt zijn grote handen eromheen. ''I also meant it, when I said I was really sorry for leaving you at the airport. But you just walked away. And you know? That got me thinking. In those few days, you've become a special person in my life. And if you like it or not, I really want you to be next to me, as my friend. Not as my enemy, or as the person I've cried over for too long. So, I'm asking you Saar...'' Hij neemt even pauze, en ik voel de eerste tranen al over mijn wangen rollen.

''Please forgive me?'' Een snik verlaat mijn mond, en ik zie dat ook Niall het niet makkelijk heeft. Een traan rolt over mijn wang, maar voordat hij de grond kan raken wordt hij gedroogd door Nialls mouw.

Er vormen meer tranen in mijn ogen, en het wordt me allemaal even te veel. De herinneringen aan mijn vader komen naar boven, alle emoties komen eruit. Ik moet het me allemaal even laten bezinken. Maar ik weet donders goed dat daar nu even geen tijd voor is.

Niall glimlacht beduusd, en staat op. ''No answer is most of the time bad news. I'm sorry that I made you cry, it was stupid to think that you would forgive me. Take care of yourself Saar.''

Het duurde even voordat mijn hersenen dit alles verwerkt hadden. In een reflex stond ik op, en rende ik achter Niall aan. Steeds verder liep hij weg, steeds verder uit mijn zicht. Meerdere keren heb ik zijn naam geroepen, maar elke poging mislukte.

Nog een keer, nog een keer besloot ik zijn naam te roepen. Zijn voeten kwamen tot stilstand, en zijn hoofd ging omhoog. Langzaam draaide hij zijn hoofd een kwartslag, en keek mij verwachtingsvol aan.

Het enige wat ik deed was knikken. Ik knikte, alsof mijn leven er vanaf hing. Niall begon naar mij toe te lopen, steeds sneller en sneller. En vanaf dat moment wist ik dat hij de hint begrepen had.

Zijn armen vlogen om mijn heupen en met een zwiep draaide hij me rond. Zodra mijn voeten de grond weer raakten sloeg ik mijn armen om hem heen, en verborg mijn hoofd in zijn shirt.

''I forgive you.'' Zei ik met een glimlach, en ik voelde Niall zachtjes een teder kusje op mijn voorhoofd drukken.

''So, we're good?'' Niall's armen lieten me los, en ik zette een stapje naar achteren.

''Yes, we are.''

And that, my dear, was the start of something beautiful.

-------------------------------------------

OH MIJN GOD, sorry dat ik zolang niet meer geupdate heb, ik voel me zo slecht hierover. Voor de mensen die mijn andere boek Missing You lezen, heb ik even een mededeling. Zoals sommigen misschien al weten heb ik dat boek al niet meer geupdate sinds 30 november. Dit heeft meerdere redenen, maar een van de meest ingrijpende is omdat ik het gewoon niet meer leuk vind om eraan te schrijven. Dus bij deze, sorry hiervoor. Ik ga hem binnenkort weer updaten, dat beloof ik, maar ik weet niet precies wanneer.

Wat vonden jullie van dit hoofdstukje?

En wie shippen jullie? Niall en Saar, of Harry en Saar?

Lots of love, Anouk (:

Vote/Comment/Follow?