Ninja's Love (Shinobi #1)

Simula

                             Disclaimer!!!!

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

******************************************

Simula

It was already past midnight pero heto kami at nagtatrabaho pa rin. Masyadong maraming deliveries ang kailangan asikasuhin ngayon kaya napa overtime kami ng wala sa oras.

“Buboy, ilang orders pa ang kailangang ibalot? And yung mga naibalot na, nakalagay na ba ng maayos sa mga boxes?” I asked habang patuloy ako sa pagbabalot ng mga orders.

“We still have 25 orders to wrap, Ma’am. And yes po, nakalagay na po sila sa mga boxes ng maayos.”

My family owns the Ninja Van while I decided to have an online selling store. But the management of Ninja Van was left to me when my Mom died. So technically, I am the owner of the Ninja Van. Now.

Pagkatapos kong nabalot ang order na hawak ko, isa-isa kong tingnan ang mga kasama ko.

They are all doing their jobs. From wrapping up the orders, putting them on the boxes hanggang sa maideliver ang mga ito.

I am really lucky to have these kinds of employees. They are honest, happy-go-lucky, and hard working employees.

“How about this?” Lahat sila ay napatingin sa akin ng magsalita ako. “How about umuwi na kayo sa inyo at magpahinga? Sounds good?”

Nagkatinginan sila bago tinignan ang mga trabaho na dapat pa naming tapusin.

“Eh Ma’am, ang dami pa pong dapat tapusin. Hindi po kami pwedeng umalis tapos kayo yung maiiwan para sa mga ‘yan.” Alyssa said. I shook my head while chuckling.

“No worries. Kaya ko naman na ang mga ‘yan.” I gave my most genuine smile for them to see that it’s really okay.

“Tatapusin nalang namin ‘to, Ma’am.” Pagpupumilit naman ni Joji.

“Seriously. Umuwi na kayo, hinihintay pa kayo niyan ng mga family ninyo.”

I shoved them out kasama ang kanilang mga gamit.

“Uwi na! Hindi ko kayo babayaran, sige!” Pananakot ko sa kanila. They just shook their heads bago sila nagpaalam isa-isa. I waved my hand at hinintay silang mawala sa paningin ko bago ako pumasok ulit sa loob ng warehouse.

“Grrrr…”

Napahinto ako sa pag-upo ng biglang mag-ingay ang tiyan ko. Uh-oh! I forgot to eat na naman. Napa-iling ako at nag desisyon kumain na lang sa labas.

Lumabas ako ng warehouse at kinuha ang isa sa mga sasakyang ginagamit namin sa pagdedeliver.

As soon na nakapasok ako sa loob ay ginagamit ko ang cellphone ko upang mag patugtog.

Ilang minuto pa ang nakalipas ng marinig ko ang isang napaka-familiar na kanta. A song that my mom used to sing everytime na nasa garden siya.