“Neol chajaganda chueogi bonaen tingkeobel ttaranaseotdeon neverland
Geu gose naega neowa barabomyeo utgo isseo
Nan yeongwonhan neoui piteopaen. Geu sigane meomchun ne namja
Seotuljiman neomu saranghaetdeon naui neoege danyeoga”
(TRANS: I’m going to look for you Tinker bell that the memories sent Neverland that followed through
At that place While looking at each other, were we smiling
Forever your peter pan. Your man that stopped the that time
Although I’m lacking, I’m running to my you that I loved so much)
Kai’s POV
Kasalukuyan akong nakikinig ng music sa phone ko, habang nagpapahinga, kagagaling kasi namin sa rehearsal para sa concert mamaya, last concert na naming dito sa China, at huling araw na din na makakasama naming magperform si Luhan Hyung, di ko alam kung anong mararamdaman ko, una si Kris Hyung ngayon sya naman, ano bang nangyayari? Gusto ko na din bumigay pero kinakaya ko para sa aming 10 na matitira, ayokong sumuko, gusto ko paring ituloy ang pagpeperform ko, di lang para sa mga pangarap ko kundi para sa mga tinkerbell na laging andyan para sa aming mga peterpan. Ano ba tong naiisip ko ngayon? Dapat magconcetrate ako, dapat di mahalata ng mga fans tong mukha ko, agad kung kinuha ang iced coffee sa tabi ko, nang bigla kong narinig na bumukas ang pinto, ako lang kasi ang nasa dressing room na to, gusto ko kasing mapag-isa bago magperform.
“Jongin-ah” masayang tawag ni Luhan hyung sa akin.
“Luhan hyung.” Malungkot namang bati ko sakanya. Napayuko na lang ako pagbati ko sakanya. Lumapit sya sa likuran ko.
“Salamat sa lahat Jongin, mahal na mahal ko kayo.” Bulong nya sa may tenga ko, na nagging dahilan ng pagluha ng aking mata. Di ako nakapagsalita, biglang hinawakan ni Luhan hyung ang ulo at ginulo ang buhok ko. “Jongin Fighting!” masigla at masaya nyang sabi sa akin, di ko maiangat ang ulo ko dahil ayokong Makita ni Luhan hyung ang mga luha ko, ayokong maging malungkot sya. Narinig kung sumarado ang pintuan, at agad kung inangat ang ulo ko at kinuha ang libro sa tabi ko at nagbasa na lang para mawala man lang ang mga bad vibes. Di ko namalayan may pumasok pala si Sehun, napatingin ako sa malaking salamin sa harap ko at ankita ko si Sehun umupo sa sofa sa likod ko at iniyuko ang ulo, alam kong umiiyak sya dahil sa aalis na si Luhan hyung, sa lahat sya ang pinaka-apektado dahil higit kanino man sa amin kay Sehun pinakamalapit si Luhan hyung. Gusto ko syang lapitan pero di ko alam kung paano ko sya dadamayan dahil kahit ako nasasaktan din, dalawa na silang umalis. Nung umalis si Kris hyung lahat kami di namin alam ang gagawin dahil biglaan ang lahat, wala kaming nagawa kundi ang umiyak na lang at magpakatatag, isang beses nga nakita ko si Tao na nasa kwarto nya ang nagsosolo at naririnig kung humihikbi, nung araw na unang nanalo ang Overdose, lahat kami ayaw pumunta sa awarding nay un, dahil di naming kayang tumayo sa stage na 11 lang kami, kaya napilitan si Suho hyung na sya na lang mag-isa ang kumuha ng award, alam namin di din nya kaya, pero para sa amin at sa lahat ng fans, pumunta sya at nag encore pa, sa totoo lang dapat masaya ang araw na yun dahil sa award pero mas nangibabaw ang sakit dahil sa pag alis ni Kris hyung, hanggang ngayon di parin kami nakakamove-on, oo hindi, kahit akala nang lahat wala lang sa amin yun, pero sa totoo lang di parin kami nakakamove-on, pero pinipilit naming magpakatatag para sa lahat ng fans, lalo na at first major concert naming, tapos ngayon may aalis nanaman, paano pa kami makakabangon nito? Paano pa kami magtutuloy, kung ang dating we are one unti unti nang nababawasan, ayoko mang isipin pero alam ko dadating ang panahon magsosolo na kami, magkakanya-kanya nang mga career, pero isa lang masasabi ko mananatili kami, ang EXO sa kasaysayang ng KPOP, at doon masaya na ako.
“Jongin, Sehunnie, magsisimula na.” tawag ng isa sa staff.
“Anjan na. Sehun tara na.” agad kung nilapitan si Sehun. At agad naming tumayo, at nagpunas ng luha, kaya agad kung inakbayan para iparamdaman ang pagdamay ko.
“EXO, kaya natin to! Fighting!” Sabi ni Suho hyung habang inaayos namin ang mga lapel namin.
“EXO Fighting!” sigaw ni Luhan hyung. Na nagbigay sa amin ng dagdag lakas para iperform ang pinakamaganda concert sa lahat sa mismong hometown nya. Lahat kami pumunta sa isang pwesto at bumilog, ipinatong namin ang aming mga kamay sa isat isa at sumigaw “EXO SARANGHAJA!”
Nagperform kami na parang walang nangyari at mangyayari, pinerform namin ang pinaka magandang performance para sa mga taga Beijing para na din kay Luhan hyung, para sa huling stage performance namin as EXO. Babaunin namin di ang malulungkot ngunit ang masasayang ala-ala nung 12 pa kami.
“Nal annaehaejwo
Yeah geudaega salgo inneun gose nado hamkke deryeogajwo
Oh, sesangui kkeuchirado dwittaragal teni
Budi nae siyaeseo beoseonaji marajwo achimi wado sarajiji marajwo oh
Kkumeul kkuneun georeum geudaen namanui areumdaun nabi”
(TRANS: Guide me yeah take me together with you to the place where you live
Oh even if the world ends, I’ll follow from behind you so please don’t go out of my sight
Even when the morning comes, don’t disappear oh
This walk that I’m dreaming
You’re my only beautiful butterfly)
Luhan Hyung please Don’t Go~
AUTHOR’S NOTE: Comment :”)
