Ο κλέφτης της καρδιάς μου. [✔ ]

Part 3

~ Τα ξαφνικα ειναι τα καλυτερα~

Το πρωι που ξυπνησα ο Πετρος δεν ηταν εκει. Θα εφυγε τα ξημερωματα μαλλον. Σηκωθηκα απο κρεβατι μου με δυσκολια, γιατι ειχα αναγκη κι αλλο υπνο και ετοιμαστηκα για την σημερινη παρασταση. Ολα επρεπε να ειναι τελεια, απο τη συμπεριφορα μας μεχρι και ο τροπος που περπαταμε. Η πρωτη εντυπωση ειναι πολυ σημαντικη συνηθιζε να λεει η κυρ. Μαρια. Πριν παω στο σαλονι κατευθυνθηκα στο δωματιο του Πετρου. Τον βρηκα να κοιταει εξω απο το παραθυρο.

"Τι εχεις?" τον ρωτησα καθως τον πλησιαζα

"Θυμασαι οταν ημασταν μικρα πως περιμεναμε αυτη τη μερα?"

"Εγω φοβομουν μηπως με παρουν μακρια και ξεχασω τους γονεις μου ή και εσενα" η φωνη μου εσπασε"παντα καθομασταν εκει απεναντι" συνεχισα δειχνοντας ενα πεζουλι.

"Δες που εχουν πλησιασει την Κατερινουλα μας."

"Πετρο, ο διευθυντης σε θελει στο γραφειο του" ακουστηκε η κυρ. Μαρια αρκετα ταραγμενη.

"Τι εγινε?" ρωτησαμε και οι δυο μαζι

"Δεν μπορω να πω κατι παραπανω, οταν φτασεις θα καταλαβεις."

Κατευθυνθηκαμε μαζι στο γραφειο του διευθυντη. Χτυπησε την πορτα και μπηκε μεσα μονος του. Εγω εμεινα εξω.

Δεν εχω καλο προαισθημα. Λες να τον εχουν καταλαβει που φευγει κρυφα τα βραδια? Κι αμα τον τιμωρησουν ή τον διωξουν? Προσπαθουσα να συγκεντρωθω μηπως ακουσω περισσοτερα αλλα το μονο που ακουγα ηταν το κλαμα μιας κυριας . Ηθελα να μπω μεσα στο γραφειο και να μαθω. Εβαλα το αυτι μου στην πορτα αλλα ακουγα μονο ενα βουητο. Κ*λ*ηχομονοση.

Η κυρ. Μαρια μολις με ειδε με πλησιασε.

"Θαλεια, αυτο που κανεις δεν ειναι σωστο"

"Δεν με ενδιαφερει, θελω να μαθω τι γινεται."

"Οταν γουνε εξω θα μαθουμε"

"Ουτε εσυ γνωριζεις κατι?"

"Οχι, παντως μπορει να ειναι για καλο, μην εχεις το νου σου στο κακο."

Πως δεν το σκεφτηκα? Ισως να ειναι για καλο, αλλα και εγω δικαιολογουμαι, οταν ακουει καποιος γαι τον διευθυντη το μυαλο του ειναι συνδεδεμενο με οχι και τοσο ευχαριστα γεγονοτα. Εκατσα σε μια καρεκλα που ειχε και περιμενα. Περιμενα πολυ, παρα πολυ. Ημουν ετοιμη να σκασω.

Η πορτα ανοιξε . Σηκωθηκα ορθια και περιμενα να βγει ο Πετρος. Οταν αντικρισα τα ματια του ηταν κλαμμενα. Ηταν η δευτερη φορα που εβλεπα τον Πετρο να κλαιει. Δεν εκλαιγε ποτε . Ηταν δυνατος . Τον πλησιασα.

"Πετρο, τι εγινε? Γιατι κλαις?"

Σιωπη....

"Πετρο πες μου σε παρακαλω"

"Οι γονεις μου" ειπε και εδειξε μεσα στο γραφειο του διευθυντη.\

**********

Ανατροπες.......

Λοιπον πως σας φαινεται??? Να το συνεχισω ή οχι???

Σας παρακαλω ψηφιστε και σχολιαστε...........Mallou <3