bad at love (emfur)

4

Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
...
Ben artık adam olmam bu derde düşeli

Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya
...
Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki
...
Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini
...
Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım
Bu böyle pek de kolay değil gerçi...

Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;
Bunun verdiği mutluluk da az değil ki

Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,
Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki
...

Kafeteryada Sefa'yı beklerken yine şiir okuyordum. Yine Cemal Süreya hislerimi kağıda dökmüştü.

Ne zaman kafamı dağıtmak istesem ya kitap okurdum, ya müzik dinlerdim. Şimdi de şiir okuyordum fakat hiçbir işe yaramıyordu. Aşk temalı şiir okumayı sevdiğim için aklıma Emir'den başka kimse gelmiyordu. Onun bakışı, gülüşü, kahkahasının tınısı...

Bana bağırışı.

Haksız da değildi, keşke kafamı duvara sürtseydim.

"Pişt, niye böyle mahzunsun?" dedi Sefa elindeki tabldot ile karşıma otururken.

"Hiç, öyle."

Önümde duran kitabı eline altı ve kapağını okudu. Etkilenmiş gibi başını aşağı yukarı salladı ve kapatıp geri önüme koydu. Ben ise yemeğimle oynuyordum, gram enerjim yoktu.

"Bana anlatabilirsin."

Mavi gözlerinin içine baktım. Gerçekten ona güvenebileceğimi biliyordum fakat bir yandan da kendimden utanıyordum.

"Sefa," yutkundum ve devam ettim. "Daha önce hiç çok sevmiş miydin?"

Gülümsedi. "Aşık mı olmuş benim yeşil tontoşum?"

"Cevap versene."

"Kim olmadı ki, Furkan? İnsanın ilk öğrendiği şeydir sevgi."

Düşününce haksız değildi. İnsan doğduğu anda öğrenirdi sevgiyi; bir annenin gözlerinde, bir babanın gülüşünde veya bir kardeşin sıcaklığında.

"Kime?"

"Hilal'i çok sevmiştim misal."

"Peki, hiç Hilal'in kalbini kırdın mı?"

"Kırdım."

"Ne yaptın?"

"Onunla buluşacaktık fakat ben onu ekip halısahaya gitmiştim."

"Toparlamaya çalıştın mı?"

"Tabii çalıştım. Ona orkide almıştım, gecenin birinde kapısına gitmiştim. Babasından kafama terlik yemiştim ama güzeldi."

"Hiç mi üzülmedin kırdığına?"

Derin bir nefes aldı. "Furkan, insanlar kırılır. Kırılmayan insan bir yalanı yaşıyor demektir."

"Ama ben onu çok kırdım."

"Ne yaptın?"

"Onu zor zamanında yalnız bırakıp bir anda bağlarımızı kopardım."

Bir süre durdu. "Bana mı aşıksın lan?"

"Hayır hayır, sen değilsin. Ama evet, sana gösterdiğim muameleyi ona da gösterdim diyebiliriz."

Biraz düşündü. "Kim bu?"

"Söylemeli miyim emin değilim... Sadece ona aşık olmamam gerekiyordu."

"Kardeşime mi aşık oldun lan?"

"He Sefa, daha dün gördüğüm kardeşine aşık oldum. Delirdin iyice."

"Kim o zaman?"

Nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum fakat birine söylemek rahatlatabilirdi. Hem, Sefa anlayışla karşılardı.

"Emir." dedim hızlıca. Gözünün içine bakmıyordum, sadece sessizce tepkisini bekliyordum fakat bir tepki göstermiyordu. Belki bir mimik görmek için başımı kaldırdım ve mavi gözlerine baktım.

Şaşkındı.

Ağzı bir karış açıktı ama konuşmuyordu.

"Bir şey söylemeyecek misin?" dedim gerginlikle. Bir şey söylemese şurada ölebilirdim.

Birinin desteğine çok ihtiyacım vardı.

"Ben - benim işim var." Çantasını aldı ve hızla yemekhaneden çıktı.

İlk açıldığım kişinin homofobik çıkması da harikaydı.

Sinirle saçlarımı çekiyordum, ağlamamak için kendime fiziksel acı yüklüyordum fakat olmuyordu. Her şey çok üst üste geliyordu ve bende bu kadarına dayanacak güç yoktu.

Kendimi ağlamamak için sıkarken çantamı elime aldım ve Sefa'nın peşinden yemekhaneden çıktım. Ilık havayı içime çektim ve derin bir nefes verdim. Derse girmek için yola koyulmuştum, en azından kafam dağılırdı belki.

Dersin önüne geldiğimde, tanıdık kahkaha sesiyle durdum ve etrafıma bakınmaya başladım.

Emir'i arkadaşları ile bahçede otururken gördüğümde durdum ve biraz onu izledim. Belki beni rahatlatırdı.

Aksine, daha çok germişti.

Şayet yanında öyle güzel bir kız vardı ki, alnından öpüyordu onu.

×××

Furkancım kusura bakma seni biraz üzcem