Şu son Zoom toplantısından sonra 2 gün derslere girmedim. İnsanlara daha fazla benim hakkımda malzeme verip beni küçük düşürmelerini istemiyordum. Şu son 2 günün ardından yavaş yavaş her şeyin unutulduğunu düşündüm fakat yine yanıldığımı bir kez daha anladım. Derse girdiğimde hoca daha ortalıkta yoktu. Ve herkesin Zoom'dan bana Saçma sapan mesajlar attığını gördüm. Gerçekten bir olayı unutmak -yada unutmuş gibi yapmak- bu kadar mı zordu?
Mesajların ardı ardına kesilmezken cesaretimi toplayıp mikrofonumu açtım. Ne diyecektim bilmiyordum ama öylece sadece ekrana baktım. Birkaç saniye düşündükten sonra kararlı bir ses tonuyla konuşmaya başladım.
"Attığınız mesajlar umurumda değil. Beni üzmüyor, bana acımanız umurumda değil beni utandırmıyor. Artık benden nefret etmeniz umurumda değil. Finn ve Oona'da dahil. İstediğiniz kadar benden nefret edin, beni üzmüyorsunuz"
Bunu dedikten sonra rahatlamış şekilde mikrofonumu kapattım bütün sınıfın içinde bir şaşkınlık vardı bunu anlamam için illa yüzlerini görmem gerekmiyordu. Biliyordum, kimse benden bunu beklemiyordu. Bu zorbalığa sessiz kalmamı falan bekliyorlardı. Belkide kısmen haklılardı öyle bir tipim zaten genellikle.
Hocayı beklemeye devam ederken Sadie'den mesaj geldi.
Sadie:İyi işti Mills :) bu Sınıfı sonsuza dek susturamaz ama kolay lokma olmadığını gösterdin. Özellikle Finn'e ;)
Millie:Finn mi? Umurumda bile değil istediğini yapmakta özgür. Ve tamamen doğaçlama bir şeydi bu, özellikle planlamadım
Sadie: Bu daha iyi!
Millie:Aynen filmlerdeki gibi ezik kız kendini savunur ve puff her şey toz pembe
Sadie mesajımı gördü ama bir şey yazmadı. Çünkü o da dediğim şeyin çok doğru olduğunu biliyordu. Hocayı beklemeye devam ederken Finn'den mesaj geldi. Şaşırmıştım okumaya başladım.
Finn:İyi işti Mills! Bu sayede nefretimi daha fazla kazandın
Millie:Benden nefret etmen umurumda değil ;)
Sa gecenin birinde bölüm yazıyorum yeyy
Ayrıca bölüm cringe oldu biraz takmayın :D
Sizi Seviyom😼😽
