Bir kız var adı Lavin.
Bu kızın bir de abisi var adı Ateş.
Ateş Lavin'i bir hiç uğruna terk ediyor. Tabi sonra pişman oluyor.
Lavin büyüyor 18 yaşında çok tatlı , duygusal ve narin bir kız oluyor.
Bir gün hayatı değişiyor , onunla ilgilenmeyen , o...
O günden sonra 2 gün geçmişti. O gün evden nasıl çıktım ? ne zaman hastahaneye vardım haberim bile yoktu . Hastahaneye girdiğimde danışman daki kızın yanına gidip ona annemle babamı sormuştum kız ise beni morga yönlendirmişti. Şimdi ise cenaze törenindeydik. O kadarda kimse yoktu sadece şirketin çalışanları vardı . Üstümü siyah giymiştim sonuçta cenazedeydik öyle değilmi ? : multide:
Annemle babamın cenazesini kılan hoca gidince herkes dağılmaya başladı . Bir an gözlerimin önünde siyah benekler oluşmaya başladı . Dengemi kaybedince elimi başıma götürüp bir adım geri gittim . O sırada arkamdaki kişiye çarptım. En son hatırladığım etrafın kararması ve çarptığım gencin bana " Hanımefendi " dediğini duydum.
*******************************
Gözlerimi açtığımda hastahanede olduğumu farkettim . Çok yorgun hissediyordum. O sırada kapı açılıp içeri beyaz önlüklü tontiş bir doktor geldi. Benim uyandığımı görünce yüzündeki kocaman gülümsemeyle
" Nasılsınız Lavin Hanım kendinizi nasıl hissediyorsunuz?" dedi ben
"Kendimi çok yorgun hissediyorum doktor bey ama benim anlamadığım neden bayıldiğım?" dedim. Doktor ilk önce suratıma üzgün üzgün baktı ardından derin bir nefes çekti içine
" Üzgünüm ama siz ilik kanserisiniz." dedi. Dedi demisine benim başımdan aşağı kaynar sular döküldüğünü sandım. Abim beni terk etmişti , annemle babamı doğum günümde kaybetmiştim artık başıma bir şey gelmez derken birde bu hastalık çıktı. Allah'ım ben ne yapıcam şimdi. Gözlerim dolu bir şekilde ayakta dikilen doktora baktım ve konuştum
"Peki bunun tedavisi yok mu?" dedim doktor ise bana burukça gülümseyerek
" Evet tedavisi var ama ilik nakli gerek senin hastalığın baya ilerlemiş. Üzülerek söylüyorum ki 5-6 ay anca yaşarsın. Ama ilik nakli gerçekleşirse iyileşebilirsin." dedi ben artık ağlıyordum annem ve babam yoktu ki benim daha doğrusu bir akrabam . Evet abim vardı ama ben gururlu kızdım benim istemeyen kişiye gidip de ben hastayım bana yardım et diyemezdim. Ama yinede bir karar aldım abimin yanına gidecektim belki hastalığımı söylemicektim ama en azından son nefesimde onu görüp kokusunu hissedecektim.
Aradan geçen 3 gün sonra valizimi hazırlayıp üstüme,
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bunları giydim en azın rahat olurdum. Taksi gelince binip adresi verdim evet biliyordum abimin nerde kaldığını çünkü ben 16 yaşındayken bana abimden mesaj gelmişti mesajda şöyle yazıyordu ' seni bıraktığım için üzgünüm minik kızım ve köpek gibi pişmanım ama yanıma gelmek istersen diye bu adresi atıyorum .' yazmıştı ve adresi göndermişti . Araba durunca parasını ödeyip arabadan indim . Etrafıma şöyle bir baktım herkes bana bakıyordu. Aldırış etmeden yürümeye başladım . Aslında çok güzel bir mahalleydi. Evin önüne geldiğimde durdum sonra elimi yavaşça zile götürdüm derin bir nefes alıp bastım . 10 dakika sonra kapı açıldı başımı kaldırdığımda karşımda kahverengi saçlı , kahverengi gözlü , uzun boylu en fazla 21-22 yaşlarında bir kız açtı. Ben kızı görünce kaşlarımı çattım acaba yanlış mı geldim. O sırada kız konuşmaya başladı
" Kime bakmıştınız acaba?" dedi bende kıza bakıp
" Pardon ben Ateş Korkmaz'a bakmıştım ama yanlış geldim herhalde."dedim kız ise beni baştan aşağı süzüp burun kıvırdı sonrada konuşmaya baladı.
"Evet burası onun evi ama sen kimsin?"dedi önce sertçe yutkundum sonra yüzümdeki buruk gülümsemeyle kıza bakıp
"Kız kardeşiyim" dedim kız bana gözleri kocaman olmuş bir şekilde bakıyordu nolmuştuki bu kadar.karşımdaki kız kekeleyerek konuşmaya başladı
"Na-nasıl"dedi tam cevap verecekken bir ses
"Kim gelmiş güzelim " diye bağırdı.Kapıda beliren kişiyle gözlerim doldu.Ama noldu biliyormusunuz bana
"Sen kimsin" dedi o an sinirlendim alaylı gülümsememle ve sesimle cevap verdim.
" Aaaa abi çok ayıp insan kız kardeşini tanımaz mı?" dedim. Yüzünün şekli değişti.Gözleri doldu titreyen sesiyle tek kelime söyledi öyle içten söylediki benim de gözlerim doldu onu çok özlemişim
"KIZIM"dedi o sırada bize şaşkınlıkla bakan insanlar gördüm galiba abimin arkadaşlarıydı çünkü evden çıkmışlardı.
Abimin bana sarılmasıyla bütün düşüncelerimden arındım bende ona sarıldım çünkü biliyordum abimin bana geçerli bir açıklaması vardı. Abim beni sanki içine sokmak ister gibi kendine daha çok çekerek
"Çok özledim seni minik kızım hemde çok." dedi
"Ben de seni çok özledim abim." dedim artık ikimizde ağlıyorduk.Biran geri çekildi ben ana şaşkın şaşkın bakarken o benim surat ifedeme gülüp yanağımdan öptü ve
"Hadi içeri girelim " dedi sonra valizimi içeri koyması beni koltuğa oturtup hem sarılıp öpmesi hemde sorular sorması saniyeler içinde oldu.
" Sen gelmezdin neden geldin." dedi benim gözlerim dolunca telaşla yüzümü avuçlarının arasına aldı
"Ne oldu bebeğim söyle bana " dedi bende titreyen sesimle konuşmaya başladım.
"An-annemle ba-babam trafik kazası geçirip öldüler."deyince yüzü değişti onun gözleri dolmuştu beni kendine çekip sımsıkı sarıldı.
"Şşşşt tamam geçti minik kızım geçti bak ben varım artık yanında."deyince ona dönü gözlerimi silip konuştum
"Abi beni bırakmanın geçerli bir sebebi var değilmi beni neden bıraktın abi?" dedim abimin yüzü değişti sonra bana pişmanlıkla bakıp konuştu
"Bizim benim bir kardeşim daha vardı seninde ablan ben sinirlendim neden onu yetimhaneye bıraktınız diye sonra kavga ettim bende gitmek zorunda kaldım üzgünüm" dedi benim şaşkınlıktab ağzım açık bir şekilde sadece tek bir kelime söyledim
