DilHun & kelime bahçesi(2tarz yazı 1kitap)

2.BÖLÜM

kaya donuk halde kalmıştı,ki selin devam etdi:
"kaya annem çok hasta,köydeki doktorlar bizim elimizden bir şey gelmez diyolar,acilen şehre götürmemiz lazım,bunu yapmazsak ölücek,bende onunla gitmeliyim,dünden beri ne kadar üzgünüm bilemezsin,annem bi tarafdan,sensizlik bi tarafd..."
sözünü bitirmeden kaya parmağını selinin dudaklarının üzerine koydu ve şunu söyledi:
"sus selin,daha da devam etme,tamam git ama bende gelirim sizinle,olamaz mı?"
selin kafasını iki yere sallayarak kısık sesle "malesef gelemezsin"dedi.
"neden ya nedeeeen" diye bağırdı kaya
selin hışkırıklı halde "sen annen ile babanın tek çocuğusun,onları bu yaşta bırakırsan kahr olurlar,ben buna razı gelemem" dedi
ve elleriyle yüzünü kapatarak hüngür hüngür ağlamaya başladı
kaya ne söyleyeceğini ve ne yapacağını bilemedi öylece donuk halde seline bakıyodu,öyle içim sızlıyodu ki onları izlerken,keşke dallarım kol olsaydı da onları kucağıma alsaydım ama malesef ben bi ağacım,elimden bir şey gelmiyor.
"bir şey demiycekmisin kaya"selin boğuk sesle seslendi
kaya bir an kendine gelip,aniden selini kollarının içine aldı ve kafasını saçlarına gömerek, göz yaşı dökmeye başladı
"neden böyle oldu selinim,biz böyle ayrılmamalıytık,biz hiç ayrılmamalıytık,hatta evlenecektik. niye böyle oldu ki bitanem.."
kaya devam etmek istiyodu sözlerine ama selin ayrılıp,göz yaşlarını sildikten sonra,devam etdi "tamam artık,baya geç oldu,benim gitmem lazım,hayatına bensiz mutlu şekilde devam et nolur,ben ozaman içim rahat olur,bu köy,bu ağaç ve anılarımız sana emanet,sende allaha emanet ol,seni hep sevicem bunu sakın unutma canparçam" son kelimeyi söylerken kendini zor tutdu ve hemen koşup gitdi,kaya selin diye seslensede o çoktan gitmişti burdan
çok kötü bi andı,böyle olmasını hiç beklemezdim,kaya ağlayarak benim gölgemin altında oturdu ve kafasını sürekli bana çarparak neden neden diye söyleniyodu,sonunda o kadar bitkin düştü ki o halde uyuya kaldı.
.
.
3 yıl sonra
.
.
hala o günü aklımdan çıkaramıyorum,doğru ben bir ağacım,ama sonuçta bende canlıyım,o günden sonra kaya hiç buraya uğramadı,ama bu gün saat 5 de bana geldi,çok garipsedim neden geldi diye,bayada büyümüştü görmediğim günden beri,ama bilemedim bana veda etmek için geldiğini,kayanın babası hocaydı,o yüzden oğlunu ders konusunda geliştirmişti,şimdi de köyde üniversite olmadığı için şehre gitmek zorundaydı,3 yıl önce selinsiz şimdi de kayasız kaldım,çok ama çok üzgündüm tabi insanlar böyledir,benim gibi ömür boyu bir yerde kalmak zorunda değiller ama kayanın son cümlesini aklımda kazıdım
"ben de gidiyorum artık ağaç,aşkımız sana emanet..."