Karışığım, huzursuzum hayal kırıklığı desen yığınla.
Ben o gözlere bakınca yeşillenecekti gönül bahçem, her ne kadar uzun uzun bakamasamda utanır mahcup olurdum hatırladın mı? Çünkü; benim gözlerimde sana ait çok şey vardı... şimdi ise artık kalmadı o mahçubiyet o heyecan. Çünkü; bir bir sildin sana ait ne varsa bende.
Uzunca bakabilirim, dik dik, öfkeli, sitemkar, çokça kırgın. Bir önemi kalmadı artık.
Azaldın bende, azalıyorsun korkuyorum ben seni sevmeden ne yaparım, nasıl yaşarım?
Adım adım uzaklaştım istemesemde gururumu aldım yanıma ikimizde çok kızmıştık sana. Evet yanında bedenim ama inan kalbim, aklım, ruhum sana o kadar uzakki, bin sene yürüsen, koşsan ulaşamazsın bana.
Kendime kurduğum dünyaya kilitledim kendimi kapattım tüm pencereleri hepsini tek tek, bazen öfkeyle sert ve süratli kapattım kırıldı kimisinin camları, o zamanda bir gazete parçası buldum da kapattım asla izin veremezdim güneşin, ışığın içeri girmesine çünkü bana seni hatırlatıyor. Karanlıkta kaldım evet ama daha fazla izin veremezdim beni kırıp dökmene, gücüm yettigince direnmeliyim bu hain nankör adama yoksa beni tüketecek üzecek gitmeliydim senden bende gittim işte.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kavanozdaki Şiirim
PoetryYazmaya yeniden başladığım zamanlarda bir kaç yazıp çizdiğim ufak tefek bir şeyler
