Hayal alemimdeki bir papatya
gibisin, bana saflığı hatırlatan, büyümeyi reddeden adam.
Düşüncelerimin en ücra köşesindeki karma karışık bir alem.
Çocuk kalmış yüreğin, öfken
bu yüzdenmi? Büyütemediler mi seni? Hep büyük olmak zorundamı kaldın? Oyunlar oynayamadan, dalında haince koparılıp hiç sevilmeden, yerlerde çiğnenen bir papatya gibi.
Büyümeyi reddeden adam.
Sonra seni koca bir okyanusa atmışlar, koskoca dalgaları hesaba katmadan, bedenin çıkmış o okyanustan, yaralarla, derin kabuk bağlamaz yaralarla, ama ruhun hala savaşıyor o koca dalgalarla. Korkun bu yüzden biliyorum, bir gün o dalgalar gelip seni boğacak sanıyorsun. Kalbin kırık kimse anlayamadı, sende artık anlatamaz oldun değilmi? Sahi nasıl anlatılırdı ki unuttun.
Büyümeyi reddeden adam.
Gözlerindeki özlem, hasret neyeydi? ana kokusuna mı, yoksa oynayamadığın oyuncaklara mı ? Sarıldığın kadın da o kokuyu, ana kokusunu mu aradın? Yoksa sana hep o kokuyu mu hatırlattı?
İçindeki sıkıntı niyeydi? Hani şu; bilip bilmeden bir anda gelen seni karma karışık eden. Kaybetme korkusu mu kazanamama korkusu mu? Daha çocuk olmadan büyüyen adam.
Büyümeyi reddeden adam.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kavanozdaki Şiirim
PuisiYazmaya yeniden başladığım zamanlarda bir kaç yazıp çizdiğim ufak tefek bir şeyler
