KESİŞEN YOLLAR

BÖLÜM 2

CEMRE ÖZER

O günden sonra her şey değişmişti. Ben eski ben gibi değildim. Her şey o kadar çok değişmişti ki bunların tek sorumlusuda bendim.

"cemrem güzel kızım hadi kahvaltıya gel" annem yine kahvaltıya gelmeyeceğimi bile bile çağırmaya gelmişti. Günde bir öğünü zor yiyordum artık hatta bazen hiçbir şey bile yemediğim oluyordu. "aç değilim anne siz yiyin. Boşuna kendini yorma gelmeyeceğim şimdi lütfen beni yalnız bırak"

Annem gelmeyeceğimi anladığından olsa gerek gitmişti kapımın önünden. Sosyal bir hayatım kalmamıştı şımarık Özer ailesinin kızı değil gibiydim artık.

Son pişmanlık fayda etmez ama o gün için o kadar çok pişmanlığım vardı ki. Anlatmaya kelimeler bile yetmez.

3 AY ÖNCE KAZA GÜNÜ

Hala orada öylece durmuş ne yapacağımı düşünüyordum. Ya ambulansı arayacaktım ya da kaçıp gidecektim.

Telefonumun çalması ile elimi ceketimi cebine attım panikte bir türlü cebimden telefonumu çıkaramıyordum. Biraz daha uğraşınca telefonumu elime aldım. Ekranda
"abim" yazısı beni bir nebze daha panik haline sürüklemişti.

-Cemre neredesin sen partiden çıkmışsın alkollü şekilde araba kullanmakta ne?

Abimin sesi öfkeli geliyordu. Normalde asla böyle sinirlenmezdi abimi en çok kızdıran şey sağlığıma dikkat etmemdi. Ama kendi sağlığımı değil başkasının sağlığına zarar vermiştim.

- A-bi benn... Ben kaza oldu. Kanıyor çok gözü yüzü

-Cemre ne ne kazası ne oldu neyin var? Hemen hemen bana konum at çabuk

-ben değil a-bi ben değil çarptım ben birine çarptım.

Artık kendimi durduramıyor deli gibi ağlıyordum. Hapse girmek istemiyordum.

-abi ben hapse girmek istemiyorum abi bir şey yap lütfen abi istemiyorum ben hapse girmek

Şoka girmiş gibi sürekli aynı şeyleri tekrar ediyordum.

- Cemre bana konum at ve çabuk uzaklaş oradan girmiyorsun hapse falan izin vermem anladın mı çabuk git oradan.

GÜNÜMÜZ

Tam olarak abimin dediği gibi olmuştu. Ben onu orada öylece bırakıp kaçmıştım. Sırf hapse girmemek için bir hayat karartmıştım.
Ne iğrenç bir insandım ben.

Belki o gün bekleseydim ambulansı arasaydım bu kadar büyük bir vicdan azabı çekmezdim. Ama ben kaçmayı tercih etmiştim . Acaba ona ne olmuştu. Abime hiç sormamıştım bunu ona ne olduğunu ne yaptığını acaba yaşıyor muydu?

İçimde oluşan merak duygusu ile yerimden kalktım odamdan çıkacakken tam kapımın karşısında olan boy aynasına takıldı gözüm. Çökmüş görünüyordum bitik haldeydim resmen oldukça zayıflamıştım ve morarmış gözaltlarım yıpranmış saçlarım bunu destekliyordu.

daha fazla kendime bakmak istemediğimden bir örtü alıp aynanın üstünü örttüm artık kendime tahammül edemiyordum. Çirkin yüzüm yüzünden değil , çirkin kalbim yüzünden tahammül edemiyordum kendime .

Odada daha fazla kalmayıp çıktım. Abimin odası benim odamdan biraz ileride olan odaydı. Yani aslında çatı katında kalıyordu ancak o olaydan sonra sürekli kabuslar görmeye başlamıştım. Geceleri abim yanıma daha hızlı gelebilmek için oraya yerleşmişti.

Ailem benim hatalı olduğumu bildikleri halde bir kere bile kızmamışlardı bana keşke kızsalardı belki bana hayatım boyunca bir kere kızsalardı ben o gün o hatayı yapmazdım gerçi bu hata da değildi hata dediğin şeyin telafisi olurdu bunun yoktu.

Abimin odasının önüne gelince kapısını tıklattım " gel" içeriden gelen komut ile kapıyı yavaşça açtım korkuyordum sanırım alacağım cevaptan ölmüş olmasından abim beni görünce hızla yanıma geldi.

Kaşları çatılmıştı " ne oldu abicim? bir şey mi var ? " bayadır odamdan çıkmadığım için garip karşılamıştı bu durumu sanırım " hayır abi ben şey o gün yani o çocuk ben " bir tülü cümleyi toparlayamıyordum .

Terlemeye ve titremeye başlamıştım çünkü ölmüş olma düşüncesi beni gerçekten çok korkutuyordu. Abim ne demek istediğimi anlamış olacak ki " ölmedi... o gün ben aradım ambulansı hastaneden çıkana kadar da ilgilendim babası ile konuştum . Tabi kazanın sebebini bilmiyor yani seni bilmiyor ben sadece gördüm dedim yardım ettim falan şimdi ise aylık bir para ödüyorum hastane masrafları için doktor da araştırıyorum tekrar yürüyüp görebilmesi için "

Abim daha cümlesini bitirmemişti ama ben tekrar yürüyüp görebilmesi kısmından sonra odağımı kaybetmiştim . Benim yüzümden hayatı bitmişti . Ölmemişti ama sürünüyordu belki de ben.. ben yaptım bunu

Abim bir şeyler diyordu ama kulaklarım uğuldamaya başlamıştı görüşüm bulanıklaşmıştı kendimi bir anda yere bırakmıştım zaten hatırladığım tek şey de buydu devamı yoktu.

KAĞAN YILDIRIM

Yine güne her zaman olduğu gibi büyük bir yorgunluk ve ayaklarımda olan sızı ile başladım demeyi ne çok isterdim inanın bunu anlatamam . O olaydan sonra şu hayatta en nefret ettiğim şeyler bile benim için lüks haline gelmişti.

O her sabah uyandığımda küfürler savurduğum ayak ağrılarımı bile hissedemiyordum artık tek yaptığım tüm gün yatmak ve karanlığa bakmak. O kaza benden çok şey götürmüştü gözlerim ve ayaklarım . Hiçbir şey eskisi gibi değildi artık.

O kaza sabahı bağırıp çağırdığım adamın eline bakıyordum şuan en çok da bu koyuyordu zaten bana annem var tabi birde bir kere bile gelmemişti yanıma bana bakıp ilgilenmesi için bir bakıcı yollamıştı sadece .

Hayatım boyunca hiç sevilmemiştim ben hep beni seven bir kadının hayalini kurmuştum mutlu bir yuvanın hayalini kuruyordum şimdi kim severdi benim gibi bir adamı ne görüyorum ne yürüyebiliyorum.

canımı sıkan en büyü şey ise beni bu hale getiren kişinin elini kolunu sallayarak dışarıda gezmesiydi. Tamamen tesadüf eseri eğer o adam beni bulmasaydı orada ölürdüm . Hatta durumuma acımış olacak ki hastane masraflarımı karşılıyordu ek olarak da babama para veriyormuş zaten babamın bir çıkarı olmasa beni bu halde asla kabullenmezdi.

Doktorların dediğine göre bir iki ameliyat ve fizik tedavi ile tekrar eskisi gibi yürüyebilirmişim ama tekrar görmem neredeyse imkansızmış. Buna da şükür diyordum yürümeye başladığım ilk an bana bunu yapan kişiyi bulacaktım

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

BENİM MİNNOŞ GÜZEL OKUYUCULARIM UMARIM BU BÖLÜMÜ SEVERSİNİZ

SİZLERİ SEVİYORUM

DESTEĞİNİZ BENİ ÇOK MUTLU EDER