kizim sorunluyum diyorum uzerim, bokuaka.

Tekrar Sarılabilir Miyim?

Bokuto, babası ile olan konuşmasını bitirmiş, montunu ve ayakkabılarını giymişti. Kısaca görüşürüz dedikten sonra, dışarı çıkmıştı.

Akaashi'ye, çıktığına dair kısa bir mesaj atmış ve ondan gelecek mesajı beklemişti. İki-üç dakika sonra, o da çıktığına dair mesaj atmıştı. Bokuto, yürümeye başladı.

Hava serindi ama gökyüzünde güneş vardı.
Derin bir nefes aldı, ciğerlerine giren soğuklukla irkilsede, bu onu iyi hissettirmişti. Cebinden kulaklığını çıkarmış ve en sevdiği şarkıyı açmıştı.
Aslında şarkı değilde, melodi bile denebilir.

Evgeny Grinko-Epilogue

Huzur veriyordu. Ciddi anlamda huzur ve rahatlama hissini yaşatıyordu. Bazen uyuyamadığı zamanlarda, bu şarkıyı açar, gözleri kapanır ve uyurdu.

Huzur ve mutluluk ile.

Bokuto, öyle her şeyi dert eden biri değildi. İnsanlar onun hakkında olumsuz bir şey söylese, takmaz ve onlara inat gülmeye devam ederdi. Ve asla rol yapmazdı.

Üzüldüğünde, iyi değilim der, mutlu olduğunda iyiyim derdi. Her zaman dürüsttü. Birilerinden bir şeyi saklmayı saçma buluyordu.

Aslında Bokuto, kendisini iyi hissetmeyip iyiyim diyenler için(bazıları), ilgi meraklısı olduğunu düşünürdü. Çünkü, sürekli iyi olmadıklarını gözlerine sokarlardı.

İnsanlar, ilgi ve sevgi isterdi. Ve bunun için her şeyi yapabilirlerdi.

Bokuto bazen, bir hırsızın neden bir şeyler çaldığını düşünürdü. Sonuçta, doğduğu gibi hırsız olacağım diyemezdi, öyle değil mi?

Belki, parası yoktur ve bu yola başvurmak zorunda kalmıştır, diye düşünürdü. Bazen ise, belki de ailesinden birisinin hastalığı vardır ve yüklü miktarda para gerekiyordur.

Ya da, ailesi ona hiç sevgi ve şefkat göstermememiştir. O da, doğruyu bilememiş ve böyle biri olmuştur, diye düşünürdü.

Ve Bokuto, çok kafa yorardı bu duruma. Sadece bu duruma değil, her şeye kafa yorardı o.

Sahile yaklaştığında, kulaklığını çıkarmış ve cebine koymuştu. İçinde biraz huzursuzluk vardı. Akaashi'yi görmüş ve yanına gitmişti.

"Selam..."

Bokuto, genç çocuğa gülümsemiş ve yanına oturmuştu.

"Selam.."

"Huh... Nasılsın?"

Bokuto, omuz silkmiş ve cevap vermişti.

"Bilmem, ne iyi ne kötü diyebilirim."

Akaashi, kafasını sallamış ve gözlerini genç çocuktan çekip denize yönlendirmişti.

"Peki ya sen? Sen nasılsın?"

"İyiyim."

Ortamı sessizlik kaplamıştı. Akaashi, Bokuto'un konuşmayacağını anladığında o sormuştu.

"...Konuşmak ister misin?"

Bokuto, denize bakıyordu. Dalgaların fevrice yükselmesine.

Uzun bir süre konuşmamıştı, kendinisi için bu durum oldukça zordu. Birisine anlatmak onun için daha zordu.

"Babam bana, eğer annemle iyi değilsem yanına gelebileceğimi söyledi."

Akaashi konuşmadı, Bokuto'un devam etmesini bekledi. Bekledi çünkü, Bokuto henüz yeni yeni idrak edip konuşurken onu bozmak istemiyordu. Onun susmasını istemiyordu.