Campus 12

nog een keer

Pov Celeste

Opeens komt Fré mijn kantoor binnen gestormt. kloppen we niet meer? Vraag ik aan hem. Sorry mama, maar dit moet je zien. Zegt hij en hij pakt zijn gsm. En op het scherm staat iets wat ik nooit had willen zien. Louise die stond te kussen met die De Smidt. Hoe kom jij daaraan? Vraag ik hem. Ik zei toch dat ik haar ging beschermen. Antwoord hij simpel. Wanneer was dat? Vraag ik verder. Daarnet  zo'n kwartiertje geleden. Antwoordt hij mij. Ga je zus halen, NU! Beveel ik hem nog steeds helemaal in shock. Na een paar minuten komt hij samen met Louise terug binnen. Wat is er? Vraagt Louise die nog niets doorheeft. Wat is dit? Vraag ik haar terwijl ik haar de foto om Frédéric's gsm laat zien. Ze kijkt eerst boos naar Frédéric en dan kijkt ze betrapt naar de grond. En? Gaan we nog antwoorden? Vraag ik haar op een heel strenge toon. Dat kan je zelf ook wel zien. Zegt ze kortaf. Waarom? Wat bezielde je?Vraag ik. Ik zie hem graag! Zegt ze en ik zie dat ze het moeilijk begint te krijgen. Zijn pa is er ook achter gekomen en die reageerde heel anders. Gaat ze verder op een beschuldigende toon. Het kan me niet schelen hoe die De Smidts reageren! Jij maakt hier een grote fout! Zeg ik op een luide en vooral boze toon. Jij gaat die De Smidt nooit meer zien , verstaan! Hij moet opstappen bij het koor! Zeg ik woedend . Jij kan me misschien wel verbieden om hem niet meer te zien maar ik ga hem blijven zien! Roept ze boos naar mij met tranen in haar ogen. Dat ga je niet, jij gaat hem niet meer zien hij brengt alleen maar ongeluk. Het laatste zeg ik op een rustigere toon zodat het doordringt  bij haar. Ze kijkt me ongelovig aan ze weet duidelijk niet wat ze moet zeggen.En dan probeert ze in paniek weg te lopen.  Frédéric spurt achter haar aan. Hij kan haar gelukkig nog vastpakken bij haar arm en draait haar naar zich toe. Laat me los, Fré! Roept ze naar hem nu echt helemaal aan het wenen. Nee zusje, het is beter zo. Die boksboer geeft niet om jou en ergens diep vanbinnen weet jij dat ook. Zegt hij rustig en hij kijkt Louise doordringend aan. Jij hebt kamerarrest! Zolang als nodig is om jou te laten inzien dat die De Smidts slecht nieuws zijn! Zeg ik dan op een rustige maar strenge toon. Dan zit ik daar nog tot mijn tachtigste ! Roept ze terug. Frédéric en ik wandelen met haar mee tot in haar kamer. Ze blijft mij woedend aankijken terwijl ze haar tranen terug in bedwang probeert te houden. Frédéric probeert haar wat te troosten maar dat werkt niet. Ze is te koppig om ons te geloven. Ik doe haar raam op slot en als Frédéric en ik buiten zijn ook haar deur. Ik hoor haar  zeggen dat we haar eruit moeten laten en dat we naar haar moeten luisteren. Ik ben zwaar teleurgesteld in haar. Ik heb toch altijd goed proberen te zorgen voor haar, wat niet makkelijk was toen Robrecht stierf. En dan  lapt ze me dit. Ik  draai me om en loop naar mijn kantoor.