M E R R Y M E [COMPLETED]

PART 4 |ZAWGYI|

ဝရန္တာကို ပ်င္းတိပ်င္း႐ြဲမွီရင္း ဆယ္ဟြန္း စိတ္အနည္းငယ္ရႈပ္ေနမိသည္။ေအးစိမ့္ေနေပမဲ့ အထဲမွာမေနခ်င္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခဲ့သူမုိ႔ အခု တိုက္ခန္းထဲမွာေနရတာ ၾကာလာတဲ့အခါ စိတ္ရႈပ္လာမိသည္။
ဒါေပမဲ့လည္း ျပသနာေတြကမရွင္းေသးသည္မုိ႔ ဆယ္ဟြန္းေက်ာင္းလည္းမသြားရ။ ဂ်ံဳအင္က ေက်ာင္းကိုခြင့္တိုင္ေပးထားတာ ဒီမွာပဲေနဖုိ႔မွာထားသည္တဲ့။
သူလည္း ဟိုတစ္ေန႔ကအျပင္ကိုထြက္မိခ်ိန္ ႀကံဳလိုက္ရသည့္
ကိစၥေၾကာင့္ မထြက္ရဲေတာ့။ ဖုန္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း
အရင္ေလာက္မဆုိးေပမဲ့ သူနဲ႔ဂ်ံဳအင့္သတင္းေတြက ႀကီးသင့္သေလာက္ႀကီးေနတုန္း။ သူ႔ဘက္ကအျပစ္မရွိဘူးဆုိေပမဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ဆုိး႐ြားသြားရသည့္ ျပသနာေတြမုိ႔ ဆယ္ဟြန္းျမင္သည္နွင့္ ငိုခ်င္သည္။

ၿပီးေတာ့ ဟိုလူႀကီး ။ အဲ့ဒီလူႀကီးက ရွင္းမျပနဲ႔ဆုိတိုင္း ရွင္းလည္းမျပ ။ အနားမလာနဲ႔ မေတြ႕ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာမိရံုေလးပါ။ တစ္ခါေလးပဲေျပာမိခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့
အဲ့ဲဒီလူႀကီးက ေနနိုင္သည္။ တိုက္ခန္းမွာ
သူ႔ကိုဖြက္ထားၿပီး သူ႔ကိုလာမေတြ႕။ ကိုယ္တိုင္က စိတ္ဆုိးၿပီး
ဂ်စ္ခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့  ၊ အလုပ္ရႈပ္ေနေလာက္မွာမွန္းသိေပမဲ့
လြမ္းသည္။ ဒီလိုနွင္းစက္ေတြ တဖြဲဖြဲက်ၿပီး ေအးစိမ့္ေနသည့္အခ်ိန္မွာ ဂ်ံဴအင့္ရင္ခြင္ထဲမွီေနခ်င္သည္။
စကားေတြေျပာခ်င္သည္။ အခု တိုက္ခန္းထဲမွာ ေနရသည္ေတာင္ ေနရာတိုင္းမွာ ခရစ္စမတ္အေငြ႕အသက္ေတြရေနသည္။ ခရစ္စမတ္ေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနၾကသူေတြကို တီဗြီမွတစ္ဆင့္ျမင္ေနရသည္မုိ႔ တီဗြီလည္းမၾကည့္ခ်င္။
သူကေတာ့ ေပ်ာ္ရမည့္အစား၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြႀကံဳရၿပီး
အခုေတာ့ လြမ္းေနရသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီေန႔မွ နွင္းေတြကလည္း တဖြဲဖြဲက်ရင္း မစဲ။ သူ႔အလြမ္းကို အဲ့ဒီနွင္းစက္ေတြက ပိုၿပီးအားျဖည့္ေပးေနသလိုပဲ။
ဆယ္ဟြန္း မ်က္ရည္ေတြဝဲလာမိၿပီး နႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္လိုက္သည္။

လြမ္းတယ္...ဂင္မ္ဂ်ံဳအင္ရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေတြ႕ပါေတာ့။

"ဆယ္ဟြန္း... ေအးတယ္။ အထဲဝင္သင့္ပါၿပီ။ "

မွန္တံခါးကိုဖြင့္ရင္း ရီရွင္းကသတိေပးသည္။
ဆယ္ဟြန္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္းသာ အထဲလွည့္ဝင္ခဲ့လိုက္ပါသည္။