Shuhua dün gece evlerinde kalan çocuğu salonda görmesiyle gülümsedi. "Günaydın. Ne zaman uyandın?" Renjun omuz silkti. "Beş dakika olmuştur. Neden?" Shuhua berjere oturup konuştu. "Çoktan uyanmış olsaydın kahvaltı hazırlardım. Öyleyse biraz daha bekleyelim, dedem birazdan uyanır."
Renjun kafa salladı. Ardından merakına yenik düşüp konuştu. "Annen ve baban nerede?" Shuhua duyduğu soru ile omuz silkti. "Bilmem. Öldüler mi, hâlâ yaşıyorlar mı, yaşıyorlarsa neredeler bilmiyorum. Ben onları on beş yıl önce gömdüm zaten." Salondaki sessizliği Bay Yeh bozdu. "Siz ikiniz, çabuk mutfağa kahvaltı kurmaya hadi."
Shuhua, dedesine döndü. "Dede! Çocuk nereden bilsin mutfaktaki eşyaların yerlerini. Bekleyin, on beş dakikaya hazırlarım hemen." Bay Yeh kaşlarını kaldırdı. "Yardıma ihtiyacın var mı?" Shuhua kafa salladı. "Evet. Eğer yerine oturup kahvaltıyı yalnızca beklersen bana çok yardımın dokunur dede."
Renjun, duyduğu cümle ile gülümseyerek Shuhua'yı izlerken Bay Yeh de Renjun'i izledi. Shuhua mutfağa geçtiği gibi konuştu Bay Yeh. "Ben hâlâ ölmedim yalnız. Daha şimdiden-" Renjun gözlerini kıstı. "Ya hocam! Ne alakası var? Komik biri ve bu yüzden güldüm." ...
Renjun ayakkabılarını giydiği gibi son kez el salladı. Shuhua konuştu tekrar. "Tekrar gel, dedem benimle olduğundan daha murtluydu dünden beri." Bay Yeh güldü. "Ne alakası var kızım?" Renjun gülümseyerek konuştu. "Bundan sonra sizi bulduysam eğer buraya sık sık uğrarım." Renjun, Shuhua'ya baktı. "Seninle de tanıştığıma memnun oldum Shuhua."
Shuhua gülümsedi. "Ben de öyle Renjun."
Renjun'in merdivenlerden inmeye başlamasıyla Shuhua kapıyı itti. Salona doğru yürürken dedesinin sorusunu duydu Shuhua. "Renjun'i sevdin mi?" dedi Bay Yeh. Shuhua gülümseyerek kafa salladı dedesine. "Evet. İyi birine benziyor dede."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
