,,Czas na ciebie"

,,Za drzwiami"

Gdy tylko odchłań się zamknęła, opadłam z sił. Nie wiedziałam już co robić. Nie miałam żadnych pomysłów. Chciałam tylko płakać i wrócić do normalności. Usiadłam pod drzwiami do sypialni mamy i przyglądałam się naszemu zdjęciu rodzinnemu. Dopiero teraz zobaczyłam coś w tle...była to ta sama postać którą spotkałam w tym dziwnym ciemnym miejscu. Poczułam niepokój, dziwny strach którego, nigdy nie czułam. Wzięłam się w garść i podeszłam pod drzwi brata. Złapałam za klamkę i już miałam otworzyć drzwi po czym, klamka została w mojej ręce. Zdenerwowałam się i rzuciłam nią, rozwalając obraz który był naszą jedyną pamiątką po babci.
Bella-Oh! naprawdę?! nie mogło być już chyba gorzej!
Huk z za ściany mnie już nie przeraził. Niczego już się nie bałam. Nie myślałam co mam robić w tej sytuacji, odrazu rzuciłam się na drzwi. Kopałam, waliłam, stukałam aż wkońcu się udało. Rozwaliłam drzwi i weszłam do środka. Chciałam zawrócić ale drzwi zamknęły mi się przed nosem. Stanęłam nieruchomo i zakryła sobie oczy. Ktoś mi kiedyś powiedział żebym przed postacią z cieni, nigdy nie pokazywała oczu. Odwróciłam się z zamkniętymi oczyma i odpadłam.
Bella- Czego jeszcze chcesz?! dałam ci to co chciałeś! miałeś mi przywrócić normalność!
Postać- Oh, głupiutka jesteś. Myślisz że, można mi zaufać?
Złapał za moją dłoń którą zakrywałam oczy i pociągnął w dół. Szarpnięcie rzuciło mnie na kolana. Miałam cichą nadzieje że, postać okaże się moim tatą który wypuści mnie z tego pokoju. Postanowiłam otworzyć oczy i spojrzeć mu prosto w twarz. Postać okazała się mężczyzną z wielką raną na twarzy. Miał ciemne aż czarne oczy i małe sine usta. Nie miał włosów a, jego nos wydawał się nieco większy pod kątem światła. Pochylił się nade mną i powiedział.
Mężczyzna- Wiem jak cierpisz. Wiem że, chcesz aby wszystko było dobrze. Pomogę ci w tym jeśli wyjawisz mi swój największy sekret.
Przed chwile byłam pewna odpowiedzi ,,Nie" bo, już raz mnie oszukał. Jednak postanowiłam zaufać mu drugi raz.