ေမေမတို႔အိမ္မွာ လူေတြအကုန္ေရာက္တုန္း သူက ဒီဖက္အိမ္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ယေသာ့္ကို 'ငါ့ဘဝထဲက အၿပီးအပိုင္ထြက္သြားလို႔' ေျပာခဲ့တဲ့ ဒီေနရာမွာပဲ သူ႔ရဲ႕ ဘဝကိုလည္း အဆံုးသတ္လိုက္ဖို႔ ျပင္ေနမိသည္ေလ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ယေသာ္။ ခဏေလးေနရင္ ငါနင့္ေနာက္ကို လိုက္လာေတာ့မွာ အဲ့က်မွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ငါ့အမွားေတြအတြက္ ေသခ်ာျပန္ေတာင္းပန္ပါ့မယ္"
မဒီေခတ္က ဓားေလးကို လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚ တင္လိုက္ေလသည္။
"နင္မရွိမွေတာ့ ငါ့ဘဝက ေသသြားတာနဲ႔ ဘာျခားေတာ့မွာလဲ" ဆိုၿပီး နင့္အသက္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီဓားေလးကို အခုေတာ့ ငါလည္း နင္မရွိတဲ့ဘဝမွာ မေနႏိုင္တာမို႔ ျပန္ၿပီးအသံုးခ်ရေတာ့မယ္ေလ။
မဒီေခတ္က မ်က္စိစံုလံုး မွိတ္လို႔ ဓားကို လြဲခ်လိုက္ေတာ့၏။ သူ႔ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ေသြးေတြ စိုရြဲလာတာကို ခံစားလိုက္ရၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတယ္ နာလြန္းလို႔ထံုသြားတာလား နာက်င္မႈကို သိပ္မခံစားလိုက္ရသလိုပဲ။
"ဟယ္ သမီးေလး မလုပ္နဲ႔ေလ"
"မလုပ္နဲ႔ မဒီ!"
"ဟာ ... သမီး!!!"
နားထဲမွာ ေဖေဖ ေမေမ ကိုကို တို႔ရဲ႕ အားဟစ္တႀကီး တားျမစ္သံကို ၾကားေနရသည္။ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီး ယေသာ္ေနာက္ကို လိုက္သြားေတာ့မယ္ေနာ္။
"မဒီ!!! မဒီ!"
သူ႔ကို ကိုင္ဆြဲလႈပ္လာၾကသည့္မို႔ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ဟမ္... သတိက ဘာလို႔ အခုထိ မေမ့ေသးရတာလဲ။ သူ... သူ႔ရဲ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ကေယာင္ကတမ္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္မွာ ေသြးေတြခ်င္းခ်င္းနီေနေပမယ့္ ဘာဒဏ္ရာမွ ရွိမေနခဲ့ပါဘူးေလ။
"ၾကံႀကီးစီရာ သမီးရယ္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုမိုက္မိုက္ကန္းကန္းေတြ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားရတာလဲ။ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ ေမေမ့တို႔ ရင္က်ိဳးမွာကို မေတြးမိဘူးလား ဟမ္! ယေသာ္ေလးလဲ ဝမ္းနည္းေနမွာေပါ့ သမီးရဲ႕"
သူ႔ကို ေျပာေျပာၿပီး ငိုေနသည့္ ေမေမစကားေတြကို နားမဝင္ႏိုင္ဘဲ စိတ္ထဲမွာ မရွင္းလင္းဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သူေသခ်ာေပါက္ ဓားနဲ႔လည္းျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေသြးေတြလည္း ထြက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာဒဏ္ရာမွ မရဘူးဆိုေတာ့
