Labirent Son İsyan 2.0

YABANCI

*yukarıdaki kendi çizimim*
*bölümde bahsedilen yabancı*

"sen de kimsin?"

karşısında Teresa'yı görmeyi bekleyen Newt afalladı.
Bir savaştan çıkmışcasına nefes nefese kalmış ve her tarafı yara dolu kız,
"Ben Rebecca." dedi.
sesindeki duruluk, görünüşünden oldukça farklıydı. Alnındaki kesik durmadan kanıyor, maskesini ıslatıyordu.
bacağını sarmak için yırttığı t-shirt unun altından görünen belinde bir ısırık izi görünüyordu.

Newt geriledi ve "Rebecca... Isırılmışsın...?" dedi.

"Farkındayım."

kızın yüzünde en ufak mimik oynamıyor, duygusuzmuş gibi bakıyordu.

"Isırılmamın üzerinden 3 ay falan geçti." Diye devam ettirdi sözünü.

"Bu normal değil. Dönüşmen gerekirdi." Newt bir adım daha geriledi. Kızın elinde bıçak vardı ve bu şekilde dönüşüm geçirirse bıçakla saldırabilirdi.

"Sence normal olmayan tek şey şuan dönüşüm geçirmemem mi? Ayrıca korkma eğer dönüşümüm başlarsa bu bıçağı sana değil kendi kalbime saplarım."

Newt tekrar afalladı. Az önce sesli mi düşünmüştü? Kız nasıl onun bıçak konusundaki düşüncelerini anlayabildi?

Rebecca tekrar konuştu;
"Hayır düşüncelerini okuyamıyorum.
Daha o kadar gelişmedim. Beden dilin açıklıyor zaten. Önce bıçağa baktın, sonra gözlerime bakarak geriye doğru bir adım attın. Bu senin elimdeki bıçaktan değil, onu kullanmamdan korktuğun anlamına gelir. Ayrıca ellerin -elindeki bıçağı hafifçe, Newt'in ellerini işaret ederek salladı- ellerini yavaşça yukarı kaldırdın. Bu da olası bir saldırıda savunmaya hazır olacağın anlamına geliyor."

Newt gözlerini kıstı ve ilk sorusunu tekrarladı"Kimsin sen?"
Kız gülümsedi, "Ben Rebecca."

"'Daha o kadar gelişmedim' derken neyi kastediyordun?" Diye sordu Newt şüpheyle.

Rebecca gözlerini kaçırdı ve
"kız arkadaşın evine gitti galiba. Ona seslenirken duydum orada buluşacaktınız. Hadi git sen." diye lafı değiştirdi.

"Ne? o benim kız arkadaşım değil- yani arkadaşım da değil- sadece- ahh Tanrım... boşversene." Newt, Teresa'nın gittiği yöne doğru yürümeye başladı.

Tek başına yürüdüğünü fark edip Rebecca'ya ya döndü. Orada durmuş kolundaki yaraya dik dik bakıyordu.

Newt, "Hey! Gelmiyor musun?" diye seslendi.

Rebecca sanki konsantresi bozulmuş gibi irkildi. Newt'e inanmıyormuş gibi baktı ve "Gelmemi mi istiyorsun?!" Dedi.
Newt, "Seni burda yalnız mı bırakayım? Hadi, kim bilir daha kaç tane deli var etrafta- Teresa... Tanrım onu neden yalnız gönderdim ki?" dedi ve koşmaya başladı. Rebecca da arkasından koşuyordu. Bir sokağa vardıklarında ilerdeki yıkık dökük evlerin arasında en fazla 3 tane sağlam bina vardı. Birden evlerden birinin içinden ses geldi -bant yırtma sesi gibi- Newt, Rebecca'ya dur işareti yaptı ve o eve doğru yürümeye başladı.

Evin kırık camından içeriye doğru baktı ve onu gördü "Teresa!" diye seslendi. Teresa koltukta oturmuş, evindeki ilk yardım malzemeleriyle bacağını sarıyordu. Newt'in ona seslendiğini duyup cama doğru baktı. "Newt! Geldin sonunda!" dedi ve kalkıp kapıya doğru ilerledi.

Newt, Rebecca'ya döndü ve "Gel hadi." dedi. Onlar da kapıya gittiler. Teresa son kilidi de çevirip kapıyı açtığında Rebecca'yı gördü.
"Sen kimsin- TANRIM, NEWT O ISIRILMIŞ UZAK DUR -Newt'i kolundan tutup içeri çekti- NEWT ÖLDÜR ONU!"