Boşlukta asılı kalmış bir gök cismi gibi hissediyordum. Tüm olanaksızlıklar içerisinde kendime bir hedef koymuştum var gücümle ona ulaşmaya çalışıyordum. Boşlukta adım atar gibi... Kalbimi dağlayan üzüntüden kendimi kurtarmayı amaçlıyor, en azından bunu kendime borçlu olduğumu varsayıyordum. Anladığım kadarıyla kederim dünyamı doldurmuş bir adım ileriyi görmeme müsade etmiyordu. Neden hâlen içimi yangın yeri gibi hissediyorum...