BAZI YARALAR DİKİŞ TUTMAZ

O sonbahar günü çiseleyen her damla yağmur ölüme bir kaç adım daha yaklaştırırken çıplak ayaklarım hikayemin başladığı yere benden bağımsız olarak hareket ediyordu. her damla yağmur tanesini ayaklarımın altında ki nemli toprakta hissediyordum. ben Neva çektiğim tüm acıların kurbanı olarak yine kendimi cellat edinip koskoca bir yaşanmışlığı anlatmaya geliyorum. kabuk tutmayan her yaramı kendi başıma dikerek öğreniyorum...

iyi seyirler:)