Bomboştum.Ne kan vardı artık zihnimin derinliklerinde ne de zihnimi aydınlatan anılarım. Bembeyaz bir ışığın eşliğinde gözlerim kapalı,o elin benden daha başka ne alacağını düşünüyordum.Ve o el,benden son bir şey daha aldı:ışığımı.Karanlıkta kalmış bir şekilde elimde bir kalbin sıcaklığını hissederken kıyıya doğru yürüdüm.Ve işte buradaydım sonunda. Her ne kadar zihnim ışığını yitirmiş olsa da,son bir defa yol gösterdi bana.Buradaydım. Uçurumun tam kıyısındaydım.