Serüvenim, henüz 4,5 yaşındayken başladı. Bulabildiğim her şeyi okudum o zamanlar. Duyduğum her farklı kelime ve kavramı araştırmam ve notlar almamdı ilk adım. Ardından okuldaki kompozisyonlar geldi. Daha sonra siyasi denemeler... Hikaye yazmaya başlayışım bambaşka bir hikaye ama bırakamayışım var ki, hayatımdaki nadir "iyi ki lan, iyi ki"lerden... 

Okumayı sevmekle başladı yazma serüvenim. Eleştirme kısmı da yazmayı sevmekle başladı zaten. Ne kadar sevdiysem bir şeyi, öyle kıyasıya da eleştirdim. Eleştirdim ki hep daha iyisi olsun. Kendi adımlarımızın üzerine basmayalım. Yeni adımlar, yeni yerler, yeni yollar tanıyalım. Bunlar hep olumsuz eleştiriler değildi elbette. Çiçekleri sulamak, ayrık otlarını temizlemek gibi gördüm eleştirmeyi. Güzel çiçekler yetiştirmekteki payımı sevdim ve benimsedim. Kızan da oldu ama eleştirinin yanlış bir şey olmadığını anlamamız gerekiyor artık. Bir insanı, bir hikayeyi, bir karakteri biz seviyoruz diye o hep mükemmel ve hatasız olmak zorunda değil sevgili canlar. Bir şeyi sevmek onun iyiliğini istemekten geçmez mi? Peki yanlışı göstermeden doğruyu nasıl bulacağız? Ayrık otlarını değil, çiçekleri sulayın canlar. Otların çiçekleri yutmasına izin vermeyin. Hep tartışın, hep irdeleyin. Beyin sahibi olmak kolay, fikir sahibi olun. 

Yazdıklarıma gelince, bir insanın günlük hayatında yaşayabileceklerini konu aldım kitaplarımda. Ben olsam ne düşünürdüm, ne hissederdim, ne söylerdim dedim. Yazdığım herkes biraz benim. Zira bilirim ki onların yaşadıklarını yaşasam hangi yolu seçeceğimi bilmek için onlarla bütünleştim ben. Ya da seçmeyeceğimi tabii. Onlar oldum. Şimdi biraz Selin'im, biraz Gülay. Biraz Emre'yim, biraz Ali. Biraz Can'ım, biraz Gülce. Onlar da birazcık Sinem işte. :)

Eleştirin canlar, beni eleştirin, kıyasıya, vura vura eleştirin. Hepsi başım gözüm üstüne. Çünkü ben, fikirlerinizden ve sizden beslenmekteyim. Çiçek eserlerse, su sizsiniz. 

Sevgiler...