İçimdekileri dökerim kıtalara. yorgun argın bedenim sadece kitaplarla iyileşir.  
Her geceyi sabaha bağlarım kağıt, kalem ve bol dumanla. 
bizler aynı düşün peşindeyiz. 
hani bir gecede beyazlayan saçlar vardır ya  işte o duyguyu yaşıyorum her gece ve her sabah.  bu aralar " Bugün hangi hayalimi  bırakacağım ardımda?"  diye fısıldarken buluyorum kendimi. her gün, her saniye  kırılan hayallerle dolu bir vücut.  Nereye el atsam, en keskin tarafıyla ruhumu parçalayan hayal kırıklıkları. Belki de bundandır kendimi ağır hissetmem. Belki de bu yüzdendir kanayan ama bir türlü iyileşmeyen yaralarımın oluşu.  Hayat bir oyun sahnesi. Kimisi esas oğlan ya da kız. kimisi  ise sahnenin  temizliğinden sorumlu kişi, benim gibi.. Sürekli bir şeyleri düzeltmeye çalışan, yere atılan umutları ve nice güzel duyguyu süpürüp kendi içinde alçıya alan bir görevli.  Tüm bunları yaparken  arka cebinden dökülen hayallerin  farkına bile varmayan bir insan.  Kaybolmuş bir ruh..
Çoğumuz ,etrafımızdaki  yoğun kalabalığa rağmen en yalın halimizi yaşıyoruz.  fanus misali şeffaf bir tabaka var derimizden ötede.  insanların  dokunup da kirletemediği hayaller besliyoruz. o fanusun içinde . küçük , tatlı kelimelerin arasında  yoğun mutluluk sıkıştırıyoruz.  Karanlık ruhların bulup da saldıramadığı.  ama öyleleri var ki, simsiyah elleriyle yorulmadan bir şeyler yazıyorlar fanusun üzerine. Bazen bir kaç kelime nefret,  bazende kelimelerle  anlamlandırılamayan karalamalar.  Zaman içerisinde o kadar çok şey birikiyor ki derimizden ötede,  ne dışarıyı görebiliyoruz ne de içeriyi.  Güneş her gün uğramıyor artık ruhumuzun karanlık köşelerine. Hayaller kurmaya yüz tutmuş, arasına yoğun mutluluklar sıkıştırdığımız kelimeler kaybetmiş tüm ışıltısını.  Geride bırakılan ve hissedilen  tek şey karanlık..