Bir şarkının içten söylenen nakaratında da bir kitabın önemsiz ayrıntısında da bulurum kendimi bazen. Uçsuz bucaksız gibi gelen ama aslında oldukça kısa olan bu hayatta küçük bir yer kapladığımı bile bile kendi tarzımda yazdığım hikayelerimin betimlemelerinde kaybederim kendimi. Ve yazdıkça hikaye karakterimle bütünleşirim. Ben o olurum, o da ben. Aramıza şeffaf da olsa bir perde girmez hiçbir zaman. Dokunuşunu hissederim, ya da acısını. Derdini, mutluluğunu, hüznünü aktarırım sayfalara belki de tonlarca farklı ifadeyle. Her bir harf; yol olur, uzanır önüme. Ve ben harfleri ezip geçmeden, başımın tacı edip öyle birleştiririm kelimelerle.

Eğer bir hikayemi okuyorsanız, aslında beni okuyorsunuz demektir. Acımı, hüznümü, mutluluğumu, duygularımı... İçimi saran çetrefilli yalnızlığı betimlemelerimde görürsünüz çoğu zaman.

Beni anlamak istiyorsanız, önce okumanız gerek.