The Games

2.

Nora

Een traan glijdt over mijn wang en ik voel de zoute smaak over mijn lippen glijden. ''Maar... waarom dan?''. Mijn ouders kijken me verdrietig aan en halen hun schouders op. Ik loop naar de woonkamer en plof op de bank. Ik pak mijn telefoon van de tafel naast me en open Whatsapp. Ik zie een berichtje van Romy. 

R: Hey Nora, ik heb slecht nieuws. Ik weet niet of je weet wat 'de brief'  betekent... Maar ik heb er één gekregen. Dat betekent dat ik moet gaan vechten Engeland... Over twee weken moet ik afscheid van je nemen :(

Geschrokken kijk ik naar het beicht. Wat? Heeft Romy ook een brief gekregen? Snel typ ik een bericht en wacht tot Romy reageert.

N: ROMY!! Ik heb ook zo'n brief gekregen!  

R: NEE echt waar? Dan moeten we samen vechten!

N: Maar ik kan alleen maar speerwerpen... En ik zou toch nooit iemand willen vermoorden

R: I know.. 

N: :(

Boos smijt ik mijn telefoon weg. Waarom nou juist wij? 

---------------

Harry

Ik stap uit de auto en gooi de deur dicht. Met kleine stapjes schuifel ik in de richting van het grote gebouw voor me. Langzaam loop ik het trapje op. Als ik er dan eindelijk ben, duw ik de grote, zware deuren open en loop de grote hal in. Alles is hier groot. Verbaast kijk ik om me heen. Welke zaal heb ik in hemelsnaam nodig? Ik pak de verfrommelde 'brief' uit m'n zak en kijk of ik nog verdere informatie kan vinden, behalve dat ik mee moet doen aan the Games. Zaal: 213. Ik knik. Oké dan, daar gaan we. Ik zoek een plattegrond en loop naar zaal 213. Ik open de rode deur en stap naar binnen. Er staan een aantal mensen in een rij, voor hen staat een stevig uitziende man. Hij draagt een keurig pak en houd een soort stok vast. Waarschijnlijk is die vent te mank ofzo. Ik heb nu al een hekel aan hem. Een meisje met bruin haar draait zich om naar me. Onze ogen kruisen elkaar: ik ken haar. ''Harry'' hoor ik haar sissen. Waarschijnlijk mag ze niet hard praten, anders was ze vast naar me toe gerent en had ze m'n naam geschreeuwd. In een rustig tempo loop ik naar haar toe en ga naast haar staan. Aan haar linkerkant staat een blond harig meisje, volgens mij ken ik haar ook. ''Harry!'' sist ze weer. ''Moet jij ook... je-weet-wel?''. Ik glimlach kort naar haar. ''Ja, ik moet ook vechten''. Dan herriner ik me haar naam weer: Romy. Ik zie haar slikken bij het woord 'vechten'. Tsss, mietje. Gewoon wat rond lopen en mensen vermoorden, wel leuk toch: weer een wat anders dan toetsen maken op school. Er lopen nog een aantal mensen naar binnen; uiteindelijk staan we met z'n twaalfen in een keurige rij tegen over de dikke man. Hij hoest overdreven hard om onze aandacht te krijgen. 

''Zo, daar zijn jullie dan. Zoals jullie hoogst waarschijnlijk al vernomen hebben, zijn jullie de uitverkorenen voor de strijd tegen Engeland. Jullie komen in een groot gebouw, afgeslote van de rest van de wereld. We willen natuurlijk niet dat jullie zomaar weg vluchten''. Zijn scherpe lach schalt door de grote ruimte heen. Iedereen is doodstil, niemand vind het grappig. De dikke man gaat onverstoord verder. ''Na dit gesprek, voeren we jullie af naar een soort trainingscentrum. Hier worden jullie getraind om te zorgen dat jullie in goede conditie zijn, weet hoe je verschillende messen moet gebruiken en hoe je aan materialen komt. Daarna worden jullie in het afgesloten gebouw gezet. Camera's houden alles bij: zo weten wij wie er wint en wie er overleven. Jullie vechten tegen 6 jongens en meisjes uit Engeland.'' De man neemt even een adempauze. ''Ooh ja, voor ik het vergeet: de reden dat we jullie hebben uitgekozen, is simpel. We houden iedereen in het land rond de leeftijd van 14/15 jaar een jaar in de gaten. De presentatie's die ze leveren houden we bij. Jullie zijn de sterksten, volgens ons. Nou, ga nu maar vlug weg. Succes''. De man draait zich om en opent een deur; opweg naar een andere gang. De zaal blijft doodstil. Ik slik even en zet dan een stap naar voren. Ik ga op de plaats staan waar de dikke man net stond en kijk iedereen aan. ''Oke, teamwork jongens. Ik ben trouwens Harry. Wij, als Scotland, moeten bewijzen dat we sterk genoeg zijn. We moeten een team vormen. Zorg dat je weet wie van ons land is, zodat je niet per ongeluk een teamgenoot vermoord. Zorg dat je niet in je eentje door het gebouw loopt. Let extra goed op tijdens de trainingen''. Ik zwijg en wacht op een reactie. Ik zie een paar mensen voorzichtig knikken. Ik zucht even. Dan loop ik met grote passen voor de groep, opweg naar een ander deel van het gemeentehuis.

Er staat een onbekende vrouw op ons te wachten. Ze heeft haar blonde haar in een strakke, hoge staart. Verder draagt ze een strakke, witte broek met een losse bloes erboven. Ze spreekt de groep toe. ''Hallo allemaal, welkom. Ik begeleid jullie naar de trein, waarmee jullie naar het trainingscentrum worden gebracht. Jullie hoeven geen eigen spullen mee te brengen. Kleding, eten, slaapkamers, we hebben alles. Als je iets nodig hebt, roep je maar''. En voor we het weten, lopen we als een groep schapen achter de blonde vrouw aan, opweg naar onze dood.

Hallo allemaal, Nina hier :) SORRYSORRYSORRY dat het zo lang duurde! Ik heb de afgelopen week 7 toetsen gehad en ik vond het belangrijk om me daar op te focusen, waardoor ik geen tijd had om te schrijven.. Maar hier is een nieuw hoofdstuk, speciall voor jullie! Volgende week hebben Robin en ik weer 5 toetsen, maar we doen ons best om alsnog te updaten. Hopelijk vinden jullie het verhaal tot dusver leuk :3 xoxo Nina