The Games

Proloog

Met kleine stapjes kom ik vooruit. Dicht naast mijn vader, natuurlijk. De weilanden om ons heen lijken door te gaan in het oneindige. The Games zijn weer begonnen. Ik ben nog maar 3, ik snap er niet zo heel veel van. Wel weet ik dat ik het heel gemeen vind van de mensen die het doen. Echte stommerds.

''Maar papa, dat is toch zielig?''. Mijn vader pakt mijn hand vast en gaat gehurkt naast me zitten. ''Dat is ook zo. Maar de mensen vinden elkaar niet zo aardig, en op deze manier gaan ze kijken wie er wint. Zo kunnen ze de ruzie weer oplossen''. Alhoewel mijn vader het goed probeert uit te leggen, snap ik het nog niet helemaal. ''Maar, moet ik dan ook meedoen papa?''. Een verdrietige blik verschijnt in mijn vader's ogen. ''Dat weet papa niet, het kan wel. Maar de kans is heel klein, lieverd. Het gebeurd vast niet''. 

Maar het gebeurde. En nu sta ik hier. Midden in een open plek, tegenover 12 andere jongens en meisjes. Nu is het ook mijn beurt om mee te doen. En ik ben klaar om te vechten.

''Let the games begin. May the best country win''.