The Games

5.

Romy

Nora rent als een bezetene door het bos. Ik strompel erachteraan. "Kunnen we niet wat minder hard gaan?" vraag ik. Nora kijkt achterom.  "Oh, sorry! Maar we moeten nog even door. We kunnen nu niet stoppen," zegt ze. "Maar het doet zo'n pijn!" Ik ga op de grond zitten en kijk naar mijn been. Een grote vleeswond is te zien. Allemaal vel is los en het bloed. Het doek hangt aan mijn been. Ik doe mijn best om niet flauw te vallen en scheur een stuk van mijn jasje af, wat ik vervolgens strak om de wond heen bindt. Ik bijt op mijn lip om het niet uit te gillen van de pijn en strompel snel weer achter Nora aan.

Na ongeveer een kwartier, wat wel een uur leek te zijn, komen we op een beschut plekje aan. Nora kijkt tevreden om zich heen en gaat aan de slag om een soort bed samen te stellen. Als ze klaar is, gaan we er samen op zitten. Het 'bed' bestaat voornamelijk uit bladeren, takjes en aarde. ''Laat me de rugzak eens zien'' zegt Nora. Ik haal de rugzak van mijn rug en geef hem aan Nora. Ik leun tegen een boom aan en kijk mee naar wat Nora allemaal uit de rugzak haalt. ''Oke, eens even zien... Een mes, een klein schaaltje, een flesje rijst, een flesje meel, een flesje water, een waterfilter, een beker en een deken''. Ik zucht opgelucht. Gelukkig hebben we bruikbare spullen gekregen. ''Wat zullen we doen voor het eten? Zal ik voor noten en vruchten gaan zoeken? Dan kun jij ze straks klaar maken'' zegt Nora. Ze kijkt me vragend aan. Ik knik en pak het mes en het schaaltje vast. Nora staat op en neemt het andere mes en het lege rugzakje  mee. ''Tot zo dan''. En weg is ze.

Nora

Ik struikel half over alle dikke takken en probeer mezelf zo goed mogelijk staande te houden. Ik kijk om me heen naar vruchtbare voedselbronnen, opzoek naar een goede maaltijd. Ik houd mijn oren gespitst, om te horen of er iemand bij me in de buurt is. Na een tijd lopen heb ik al aardig wat verzameld; een handje vol tamme kastanjes, een grote hoeveelheid beukennootjes, een stuk of vier walnoten, een bosje paardenbloemen en een aantal bladeren weegbree. Nadat ik het allemaal in de rugzak heb gestopt, loop ik zo snel mogelijk weer terug naar Romy. Het is nog aardig moeilijk om de weg terug te vinden en ik loop dan ook een aantal keer helemaal de verkeerde kant op, maar uiteindelijk vind ik Romy weer terug. Ze ligt half te slapen, maar schrikt op als ze mij hoort aankomen. ''Eindelijk'' zucht ze zodra ze ziet dat ik het ben. Ik plof naast haar neer en laat haar al het eten zien. Ze knikt en kijkt me blij aan. ''Zal ik dan maar een salade gaan maken?''. Ik knik om toe te stemmen. Net als Romy begint met het klaarmaken van de maaltijd, horen we het Engelse volkslied. Romy en ik kijken elkaar semi-blij aan. Aan de ene kant is het fijn dat er een tegenstander minder is, maar aan de andere kant is het nog wel steeds een leeftijdsgenoot die nu zonder goede reden dood is. Romy gaat weer verder met de salade terwijl ik in mijn hoofd mee neurie op de melodie van het Engelse volkslied. Wie zou er nu overleden zijn? Een jongen of een meisje? Ik bijt op mijn lip en denk aan wat ons morgen te wachten staat. Ik denk niet dat ik er klaar voor ben...

Romy

Ik snij de paardenbloemen en hak ze in fijne stukjes. De weegbree bladeren zijn de basis, en ik gooi de paardenbloemen en wat walnoten erover heen. Ik vul de beker met een klein beetje water zodat we allebei een paar slokjes kunnen nemen. Ik zie Nora diep in gedachten op haar lip bijten. Ze ziet er moe en bang uit. Ik voel me precies hetzelfde.

Ik tik haar zacht aan. ''Hier, neem een paar happen, dat zal je goed doen'''. Dankbaar pak ze het schaaltje aan een begint te eten. Ik neem ondertussen wat water en staar naar de lucht. Er is niet veel te zien; de lucht is donker en grijs, en een paar sterren doen hun best de boel nog wat op te vrolijken, maar het heeft geen zin. Nora geeft me het schaaltje terug en ik eet de rest van de salade op. Als we klaar zijn stop ik alles weer in de rugzak. Ik kijk Nora aan. ''Waar gaan we slapen?''. Het blijft even stil. ''Ik denk dat we het beste een struik kunnen zoeken en daar in liggen, zodat we toch een beetje beschut zijn''. Ik knik, sta op en loop achter Nora aan. Gelukkig duurt het niet lang voordat we  een geschikte plek vinden. We kruipen in de bosjes en gaan dicht naast elkaar liggen, om elkaar warm te houden. Ik trek de deken uit de rugzak en leg hem om ons heen. Ons kussen bestaat uit een grote groep bladeren. Ik draai m'n hoofd nog even naar Nora toe, weet nog snel 'welterusten' te fluisteren, voordat ik in een diepe slaap zak.

____

Hey, Nina weer hier! Robin zou ik hoofdstuk eigenlijk moeten schrijven, maar omdat dat niet lukte heb ik het maar gedaan! Hopelijk vonden jullie het leuk?

xxx

______