The Games

1.

Nora

Ik doe mijn schort om en ga snel achter de balie staan. Bea -mijn bazin- begroet me met een grote lach. "Hey Bea!" begroet ik haar. "Hey meid, ben je goed uitgerust?" vraagt ze mij. Ik knik, "ja, heel goed. Ik kan weer fijn aan de slag!" Ik hou echt van dit werk. Het is altijd gezellig, en alle mensen die hier werken zijn altijd vrolijk. En dat geld ook voor de klanten; die zijn altijd vrolijk.

"Nora, je klant is er," knipoogt Bea. Ik glimlach naar haar en kijk de vrouw lachend aan. "Kan ik u helpen?" "Ja graag! Ik zou graag 2 witte broden willen," zegt ze. "Gesneden?" Ze knikt. Ik draai me op. Dan pak ik twee witte broden, en de eerste leg ik in het snijapparaat. Ik doe alles in een zak, en dan is de volgende aan de beurt.

"Hier zijn uw twee broden. Dat word dan 4,10 alstublieft." De vrouw geeft me een briefje van 5, en ik doe hem in de kassa. Ik pak het wisselgeld en geef het dan terug aan de vrouw. "Een fijne dag verder!" roep ik. "Bedankt, en jij succes met je werk!" Ik glimlach vriendelijk, en dan vertrekt de vrouw.

"Ik ben echt blij dat je hier werkt, Nora. Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten. Je bent één van mijn beste werknemers, en ik heb echt door dat je dit werk leuk vind." Ik voel dat ik een rode kleur op mijn wangen krijg. "Ik vind het ook heel leuk. De werknemers zijn leuk, en de klanten. Ik ben blij dat u mij ooit heeft aangenomen.." Bea lacht even. "Voor de twintigste keer, noem me maar 'je', in plaats van 'u'," lacht ze. Ik lach. "Is goed."

-

"Ga maar pauze houden meid. Timothy en ik redden het wel," zegt Bea. Ik knik, "bedankt." Ik doe mijn schort af, en hang hem aan het haakje met mijn naam erop. Dan loop ik naar een soort van achtertuin, en ga dan op een stoel zitten. Het zonnetje schijnt in mijn gezicht. Ik pak mijn telefoon en kijk naar wat berichten die ik heb. Allemaal van mijn ouders. Ze vragen hoe laat ik thuis kom, wat ik wil eten en of ik brood mee wil nemen voor morgen. Ik bantwoord ze allemaal even, en stop dan mijn telefoon weg om van de zon te genieten. Het is tenslotte niet altijd zulk mooi weer.

"Hey Nora!" roept Romy. Ze blijft stil staan. Snel sta ik op en loop naar mijn beste vriendin toe. "Hey Romy!" Ik stap over het muurtje, en daar geven we elkaar een knuffel. "Lekker aan het werk?" vraagt ze. Ik knik. "Ja, daar lijkt het ook wel op hé?" Romy schiet in de lach.

"Ja, wel een beetje. Gaat het goed?" Ik knik alweer. "Ja hoor, en wat doe jij zo vroeg? Meestal lig je nog in je nest op dit tijdstip." "Nou ja, ik dacht ik ga eens aan mijn conditie werken. Ik sport niet echt veel, en ik wil er wel wat kilootjes af," zegt ze simpel. "Je sport 2 keer in de week," zeg ik lachend.

"Gym telt niet mee!" roept Romy. Ik schud lachend mijn hoofd. "Nou goed dan. Veel succes dan maar hé. Ik zie je morgen denk ik wel, aangezien we hadden afgesproken." Romy knikt, "ja, tot morgen!" Ik zwaai en spring dan weer over het muurtje. Ik zie Romy wegrennen. Zelf ga ik weer naar binnen, ik heb wel genoeg pauze gehad, al zeg ik het zelf.

-

"Dag Bea!" Dat was me het dagje wel weer. Na 5 uur werken ben ik er ook wel klaar mee. Oké, het is 3 uur 's middags, en ik mag niet zeuren dat ik al zo vroeg klaar ben. Maar 5 uur, dat is best lang.

Ik doe mijn oortjes in mijn telefoon. Dan doe ik ze in mijn oren, en laat mijn telefoon in mijn broekzak glijden. Zo ver naar huis is het niet, daarom loop ik elke ochtend maar naar het werk. Nou ja elke ochtend; elke zaterdag en zondag. Ik kijk om mijn heen. Het is een leuke sfeer. Veel mensen zitten buiten in het zonnetje, of ze maaien het gras. Veel kinderen spelen buiten, en het is een leuk gezicht.

Na zo'n 10 minuten kom ik aan bij mijn huis. Ik doe de sleutel in het gat, en draai hem om. Dan loop ik naar binnen. Ik schop mijn schoenen onder de kapstok en hang mijn jas op. Mijn oortjes prop ik bij mijn telefoon in mijn broekzak. "Ik ben thuis!" roep ik. "We zijn in de keuken!"

Ik loop naar de keuken. mijn ouders staren triest voor zich uit. Wat zou er aan de hand zijn? "Wat is er?" vraag ik. Pap is de eerste die me aankijkt. "Ga zitten, Nora." Ik ga zitten aan de keukentafel, tegenover mijn ouders. Mam begint zacht te snikken. "Wat is er nou?" vraag ik.

"We hebben de brief.."

Niall

"De brief? Wat is dát nou weer?" Mam kijkt me met betraande ogen aan. Ik snap ze echt niet, en zo erg kan het toch niet zijn? Het is maar één of andere brief, vast niets bijzonders. Misschien is er een bekend iemand overleden, en vinden ze dat zo erg ofzo. Weet ik het.

"Dat is de brief. Je moet vechten Ni, voor ons lans." Ik moet lachen om de woorden van mijn moeder. "Vechten voor het land? Ja dacht het dus even niet. Ik weiger." "Niall, dit is serieus!" roept mijn vader boos. Ik schrik van zijn uitbarsting. Het moet dus wel heel erg zijn..

"Niall, je moet vechten voor ons land. Je weet wel, wij hebben ruzie met Schotland.En daarom moet je in een arena. Je bent met nog 5 andere jongens, en 6 meisjes. Het andere land heeft dat ook. Je moet zorgen dat je de enige overlevende bent, en je moet winnen voor ons land. We geloven in je, en ik hoop dat je er levend uit komt. Als namelijk alle mensen van het andere land dood zijn, dan wint het ene land. En Niall, je bent uitgekozen." "Waarom Greg niet?"

"Goeie vraag, maar dat weten wij ook niet jongen. Je vertrekt al binnen een week, we willen dus nog zoveel mogelijk tijd met je dorbrengen." Ik zucht. Wat is dit nou weer voor een onzin. Ik wist dat we ruzie hebben met Schotlandmaar zo erg? Nee, dat had ik nooit gedacht.

Het is Engeland tegen Schotland. Wist ik veel wat mij te wachten stond.

(HEY Robin hier! Hopelijk was het eerste hoofdstuk leuk, hahaha. nina gaat nu weer, en ik weet niet of we elke week updaten, maar school is een bitch dus ik denk niet dat dat lukt, sorry ofzo. ik heb btw dit stuk helemaal opnieuw geschreven, MAAR HET IS BETER. nou ja, laat een comment achter enzo en vote please :) DIT MOET EEN SUCCES WORDEN EH NINA OKE DOEI fijn weekend!)