"I Love You, Professor." ✔

𝑪𝑯𝑨𝑷𝑻𝑬𝑹 30

RAINEE

"DRINK YPUR OWN TEA, MS FONYERRA. I AM NOT A DOG TO OBEY WHAT YOU WANT."  Para akong binaril sa leeg nang bitawan niya ang katagang hindi ko gustong marinig. Ni walang lumabas na salita sa akong bunganga habang nakangangang nakatingin sa kaniya. Bakit kailangan mong gawin 'to, professor? Kung alam ko lang bibitawan mo ako sa huli, sana hindi nalang ako lumapit sa'yo.

"What are you waiting for, Kofi? Sign that paper para matapos na ang lahat." Hindi ko na masyadong makita ang mukha niya dahil sa naglalabasang luha na humarang sa aking mata. Hindi ko gusto na umiyak pero iisipin ko pa lang na hindi ko na siya makikita ay parang biniyak ang puso ko. Para akong namumuhay sa katawan ng patay na tao. Iyon ang naiisip ko kapag tuluyan niyang pipirmahan ang papel.

"P-Professor....please don't sign that paper. I'm begging...." Ilang beses kong pinigilan na hindi pumiyok ang boses ngunit hindi ako naging matagumpay ngayon. Kumawala ang nakatagong piyok nang binitawan ko ang salitang nagmamakaawa sa kaniya. Hindi siya sumasagot sa akin ngunit ang daming sinasabi ng mga mata niya. Pero kahit anong gawin ay nandoon parin ang lamig sa kaniyang titig.

"Don't be stupid, iha. Stop that bullshits kung ayaw niyong mas lumala pa ang mangyari sa inyo. Kahit saang anggulo tignan, mali ang ginawa niyo." Ramdam ko ang sinseridad sa boses ng SSU vice president ngunit hindi sapat 'yon para mapatigil ang nararamdaman ko. Hindi sapat iyon para patahimikin ang umiiyak kong damdamin.

"Iha, alam mong magagalit ang lolo mo kapag nalaman niya ito. Maaaring hindi pa ito nakarating sa kaniya dahil kasalukuyan siyang may inaasikaso sa UK. Kaya sana itigil niyo na ito ngayon pa lang." Gusto kong matuwa dahil sa sinabi ng Isang officials ng SSU ngunit alam ko sa sarili ko na malalaman at malalaman ito ni Grandpa. Maaaring hindi parin alam ni Grandpa na alam ko na na inutusan niya si Edzel a t Naijo para bantayan at siraan ako. Gusto kong isipin na para sa ikabubuti ko ang iniutos ni Grandpa kay Edzel na ipakalat ang malalaswang litrato namin ni Kofi. Gustong-gusto kong isipin iyon ngunit parang tabingi dahil bakit kailangan pang ipakalalt kung pwede namang iblackmail ako? Pinunasan ko nalang ang luha at ibinalik ang atensyon sa kanila.

"What now, Kofi? Don't tell me that you really love this girl? Lavender is much better that her—"

"Stop judging her, uncle. I will sign this paper, so please stop that." Bahagya kong ipinikit ang mata at yumuko para hindi makita kung gaano siya kadesidido pirmahan ang papel. Tinakpan ko ang bibig para maiwasan ang makagawa ng ingay sa pag-iyak. Napigilan kong maitago ang impit ng paghagulhol ngunit hindi ko mapigilan ang lumuha nang lumuha.

"It's done! So, thanks for your cooperation Kofi and Rainee Fonterra." Napaangat ako ng tingin kay Kofi ngunit nakakapanlumo dahil hindi na siya muling tumitig pa sa akin. Sinusundan ko ng tingin ang bawat galaw niya para kahit papaano ay malingon niya man lang ako ngunit hindi niya ginawa  iyon. Hindi niya ako pinansin o nilingon man lang.

Unti-unti nang nagsilabasan ang ibang officials kaya lakas loob akong tumayo para pigilan si Kofi. Hinawakan ko ang kaliwang braso niya para muling magmakaawa sa kaniya.

"Professor, please.....unsign the paper. I'm begging you, honey. Pleas—"

"Stop saying bullshits, Rainee. Stop begging because it won't work." Hindi ko pinansin ang ibang taong nakatingin sa amin. Isinawalang bahala ko ang mga kutyang maaaring kong matanggap sa ibang tao para lang sa kaniya. Nagmakaawa ako at handang lumuhod. Bakit napakadaya ng tadhana? Bakit pa kami pinagtagpo kung ganito rin lang ang katapusan sa kung anong meron kami. Bakit? Masyado niyo naman akong sinaktan.

"I'm willing to beg. I'm willing take risk. I'm willing to do everything just for you. Just.....just for your love. But why do you choose to leave me? Why are you turning your back on me like nothing ?" Huminga ako ng malalim bago pinagpatuloy ang pagsasalita, "Umasa akong mamahalin mo ako! Yes, I am strong! Physically strong! But it doesn't mean that I can bear all the pain that you throw at me! I'm physically, emotionally, mentally tired! I am fucking tired, professor! Ito ang unang beses na nagmakaawa ako. Ito lang, but seems like it end with nothing. It's worthless...." Nakaramdam ko ng mainit n palad sa aking likod na animo'y pinapatahan ako. Pero hindi ko pinansin iyon. Nakatungo lang ako habang ang dalawang kamay ay nakatakip sa basang mukha dahil sa luha.

"If I could just give you all the pain I feel, I will. Not to hurt you, kun'di para maramdaman ko kung gaano kasakit ang talikuran ng taong mahal mo. I did not deserve what you did to me, nagmahal lang ako Prof. Kofi Salvacheera." Salitang hirap na hirap kong binitawan na halos putol-putol dahil sa pagpiyok at paghikbi. Ilang beses akong huminga ng malalim para hindi umandar ang asthma ko. Pinipilit kong pakalmahin ang sarili ko pero hindi ko magawa. Hindi ko kayang magawa.

"I want to love you, keep you, took care of you but I can't. I can't hurt a person like her, she's my fiancée and you're just a girl who feed my lust, Rainee. It's not love, it's just a full of lust. Please give me a chance, Rainee." Mugtong matang napaaangat ako ng tingin dahil naguguluhan ako sa sinabi niya. Ilang segundo pa akong nakatingala habang patuloy sa pag-agos ang mga luha.

"C-Chance for what?" Hindi ko alam kung bakit pero mas lalo kong kinakabahan dahil dito.

"Chance to leave you. Chance to stay away from you. And Chance to forget you. Just give me a chance at buong puso kong gagawin iyan. Please give me a chance...." Wala nang mas maisasakit pa sa mga salitang binitawan niya. Wala nang mas maisasakit pa sa katagang iyon. Wala na.

Ito ang pinakamasakit na chance na narinig ko. Ang humingi ng chance sa Isang tao para Iwan siya. Chance para lumayo sa kaniya. Chance para kalimutan siya. Teach me how to be fine. Ito na ang pinakamasakit na scenario ng storya ko.

"Magiging...." hindi ako makapagsalita ng maayos dahil sa nahihirapan narin ako humingan, "Magiging masaya ka ba kapag ibinigay ko ang chance na...na hinihingi mo?"

"Why wouldn't I?" Buong-buo sa determinasyon ang mga salitang iyon. Hindi ko maramdaman ang panghihinayang at pagdadalawang-isip sa kaniyang boses na ikinanlumo ko.

"Then, leave me. Stay away from me. And forget me. Do it. Send her....my r-regards, professor. G-Goodbye....."

Kasabay sa pagsilay ng kaniyang mga luha, binitawan niya ang salitang ito,

"THANK YOU FOR LETTING ME GO, RAINEE. TAKE CARE..."

Hindi ako sinumpong ng asthma ngunit nakaramdam ako ng pagkahilo hanggang sa tuluyan nang pumikit ang aking mugtong mata.

•••
RAINEE_NEE