"မင်း ဒီည အိမ်မပြန်တော့ဘူးလား "
"အင်း ကိစ္စရှိလို့လား "
"မဟုတ်ဘူး ညစာလုပ်ကျွေးမလို့ "
"တော်ပြီ ငါဗိုက်မဆာဘူး "
" ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ၊ အလိုလိုမှ ငါ့အိပ်ရာကသေးပါတယ်ဆို မင်းလာအိပ်ရင် ငါ့အတွက်နေစရာကိုမရှိတော့ဘူး Kyu "
" အရင် ကတည်းက အိပ်နေကျပဲဟာ ဘာတွေ ထွေထွေထူးထူး စာဖွဲ့နေတာလည်း "
" ထားပါ . . ."
" . . ."
"ဘာလို့ စကားသံတိတ်သွားရတာလည်း ၊
မင်းအိပ်နေပြီလား Kyu "
" မင်းက မေးခွန်းတွေ သိပ်များလွန်းတယ် Hoonna . . ."
" မင်းအချစ်ကိုယုံလား "
" မေးခွန်းတွေများပြန်ပြီ "
" Sorry ..."
" မယုံဘူး ၊ နှမ်းစေ့ ပမာဏလောက်တောင် "
"ဘာကြောင့်လည်း "
" ငါ့အဖြေရဲ့ အရင်းမြစ် အားလုံးကို မင်းသိပြီးသားပါ "
". . ."
အသံတွေ တိတ်သွားတယ် ။ ဒီကောင်အိပ်နေပြီပဲ ။မဟုတ်သေးဘူး မှေးနေတာများလား ၊
အား . . . လည်ပင်းနားက ဝင်သက်ထွက်သက်က ရူးချင်စရာကောင်းလိုက်တာ ၊
ဘယ်အချိန်ထိ ငါ့ကို စိတ်ဒုက္ခ ပေးနေမှာလည်း Kyu ၊ ဒီလို အခြေအနေတွေ ကြုံလာတိုင်း ငါ့စိတ်ကိုထိန်းနေရတာ လွယ်တယ်များထင်နေတာလား ။
" ဟျောင့် Kyu ၊ မင်းမျက်နှာကြီးကို ငါ့လည်ပင်နားကနေ နည်းနည်းလောက်ခွာပေးပါ့လား ။ မင်းဝင်သက်ထွက်သက်တွေက ဘယ်လောက်စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတယ်ထင်လည်းကွ ၊ ပြီးတော့ ငါ့ကိုခွထားတဲ့ မင်း
လက်နဲ့ ခြေထောက်ကောပဲ ၊ ငါမွန်း နေပြီ"
ပြန်ဖြေသံမကြားရဘူး . . .
သေချာတယ် ဒီကောင်အိပ်ပျော်သွားပြီ ။
လူကိုဖက်ထားတဲ့ လက်တွေ ၊ ခွထားတဲ့ ခြေထောက်တွေကို ဖြေးဖြေးချင်းဆွဲခွာလိုက်တယ် ။ လူကိုသက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင်နေရာချပေးလိုက်ပြီး နွေးနွေးထွေးထွေးဖြစ်အာင် စောင်ပါသေချာခြံပေးလိုက်တယ် ။ ကောက်ညှင်းထုတ်လိုဖြစ်သွားတဲ့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းမျက်နှာက ငြှိုးနေလိုက်တာ ။ ဘာမပြောညာမပြော၊ ဖုန်းတောင်ကြိုမဆက်ပဲ ညနေက ရောက်လာတဲ့ပုံကို ပြန်စဉ်းစားမိပြန်တယ် ၊ အင်း ဒီတစ်ခါလည်း သုံးလေးည လောက် Park jihoon တို့အိပ်ရေး ပျက်ရအုံးမှာပေါ့ ။
