Van topsporter naar ziekenhuispatiënt

Hoofdstuk 8

Vandaag is de dag van de operatie. Het is 6.30 en de wekker gaat af. Ik zet hem uit, want ik was al vroeg wakker net als mama en papa. Zij zijn beide blijven slapen, want ze gingen het allebei niet redden om zo vroeg nog in het ziekenhuis te zijn. Ik praat nog even met mama en papa en dan word ik opgehaald door een verpleegkundige. Papa en mama mogen een stukje mee lopen totdat ik naar de OK moet. Ik zeg gedag tegen ze en ga mee met de verpleegkundige naar de OK. Ik heb al een operatiejasje aan en een raar mutsje op. De chirurg komt naar mij toe lopen. Hij legt de operatie nog een keer uit en vertelt dat het enkele uren duurt. Daarna word ik naar de Intensive Care gebracht waar papa en mama op mij wachten. 

De verpleegkundige heeft ook een andere outfit aan. Een blauwe broek, shirt en ook een raar mutsje op. Ze rijdt mijn bed de OK binnen en de dokters tillen mij over naar de operatietafel. Ik wordt weer aan allerlei slangen vastgelegd en ik zie weer dat mijn hartslag en bloeddruk op een apparaat te zien zijn. Het ziet er grappig uit om steeds je hartslag te zien veranderen. Dan is het tijd om te gaan slapen. Een dokter geeft mij een kapje waar ik door moet ademen. Ik tel langzaam van 10 terug. 'Tien, negen, achttt, zevennn.' Ik ben onder narcose en de operatie begint.

In het volgende stuk wordt de operatie beschreven. Als je hier niet tegen kan, kan je deze alinea overslaan. Dit heeft geen invloed op de rest van het verhaal.

Mijn mutsje wordt afgedaan en er wordt een klein stukje van mijn haar weggescheerd. Ik wist dat dit moest, want dat moest bij mijn opa ook gebeuren, maar gelukkig zie je er weinig van. De chirurg begint met de incisie (snede). Dan wordt het onderhuidsweefsel voorzichtig los gesneden en omgeklapt. Dan ligt mijn schedel bloot. Er worden twee gaten ingeboord en het zaagsel wordt bewaard op later weer mijn schedel op te vullen. Daarna wordt er met een zaag een stukje van mijn schedel uitgezaagd. Dan is het meningeoom zichtbaar. Die wordt verwijderd en er wordt een vloeistof ingespoten. Daarna wordt het stukje schedel weer op zijn plaats gezet en vastgeschroefd. Het onderhuidsweefsel en de huid wordt weer omgeklapt en vastgehecht. 

Vanaf hier gaat het verhaal weer verder.

Ik word uit de operatiekamer naar de Intensive Care gereden. Daar wachten de dokters totdat ik ben uitgeslapen. Papa en mama zijn al op die kamer. Ik word binnengereden, maar slaap nog. Na een halfuurtje word ik wakker en staat de chirurg naast mij. Hij vertelt dat de operatie volgens plan is verlopen en dat ik waarschijnlijk goed herstel. Ik moet nog wel een aantal dagen ter controle in het ziekenhuis blijven, maar als het goed gaat mag ik straks van de IC af. Papa en mama zijn erg blij dat de operatie goed is gegaan en hebben oma al gebeld. Ik ben nog een beetje verward en heb wel zin aan wat. Er komt een zuster binnengelopen met een kar vol met eten. Ik kies een broodje met hagelslag en een kopje thee uit. Ik heb al erg lang niet meer wat gehad, dus ik heb heel erg veel trek. Ik eet het dan ook erg snel op. 

Ik ben al wat minder verward, maar mijn hoofd voelt heel raar. Het lijkt alsof het overal pijn doet en er zit ook heel veel verband om. De verpleegkundige vertelde net dat ik al medicatie tegen de pijn heb gekregen, maar dat dat nog even moet inwerken en dat ik me daarna beter zal voelen. Dat hoop ik wel, want deze pijn is echt niet te dragen. 

Na een poosje voel ik mij beter. Oma is ondertussen ook aangekomen in het ziekenhuis en loopt de kamer binnen. Ze schrikt als ze mij zo ziet. Ik lig nog steeds aan allerlei apparaten en voel mij niet echt wat beter. We praten wat, maar ik ben nog steeds erg moe van de operatie. Dat zal je eigenlijk niet verwachten, maar het is wel zo. Ik doe een poging om te slapen. Gelukkig lukt dat!