wat is echte liefde? (Sequel op; ik vertrek) - One Direction fanfictie

Hoofdstuk 3

"Hi babe!" Ik zwaai glimlachend naar de camera. Groot op het beeldscherm zie ik het lachende gezicht van Liam. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij is pas een dagje bij me weg, en ik mis hem nu al zo erg. Over 2 weken kan ik eindelijk weer naar hem toe. "Hi love!" Antwoord hij. En hij zwaait terug. Ik voel mijn hart een sprongetje maken als zijn lach op zijn gezicht verschijnt. Ik ben helemaal verliefd op zijn lach. "is miss you already..." Mompel ik. Ik voel weer hoe ik me rot ga voelen. Hoe ik een naar gevoel in mijn buik krijg bij de gedachtes dat hem iets gaat overkomen. De gedachte dat ik hem kwijt raak. Ik wil hem voor altijd bij me, ik wil niet dat hij me maanden verlaat om vervolgens een week terug te komen, en me daarna weer voor maanden achter te laten. Ik weet niet of ik het lang volhoud. "Miss you too babe." Antwoord hij. Ik voel de warme tranen over mijn wangen stromen. Snel veeg ik ze weg in de hoop dat hij ze niet ziet. Maar die poging was natuurlijk kansloos. Hij had de tranen al lang gezien. "Please baby, don't cry. I see you in 2 weeks." Ik haal mijn ogen naar beneden, en kijk naar mijn knieën die onder de tafel zitten. Donkere rondjes vallen op mijn roze skinny Jean. Mijn tranen... Ik duw mijn hoofd weer omhoog, kijk hem door de camera in zijn ogen, voor zover het kan, en zeg: "It's just... I'm so affraid to losing you. I'm so affraid something happend to you, and I never ever have you again back by my side. I don't wanna lose you..." Ik maak me los van zijn blik, en kijk over de laptop ergens de kamer in. De tranen beginnen steeds sneller over mijn wangen te stromen. Ik zie hoe zijn gezicht betrekt. "Babe..." begint hij. Zijn zin wordt abrupt verstoord door Loïs die de kamer in rent. Ik zie haar mond open gaan, maar snel doet ze hem weer dicht als ze mijn gezicht ziet. "Hun whats upp?" Ze rent naar me toe, knielt bij me neer, en slaat haar arm om me heen. Mijn hoofd leg ik op haar schouder, en ik begin hard te huilen. De tranen stoppen niet meer. Het is gewoon allemaal veel te veel. Ik hoor Kim tegen Liam praten; "Sorry Li, but I have to talk with Jade." Met die woorden klapt ze de laptop dicht. Liam had nogsteeds niks gezegt. Ik baalde dat ik hem pijn deed, door hem dit te laten zien. Maar ik kon even niet anders, het lukte me niet meer mijn tranen in te houden.

"I'm so so so sorry babe..." Ik zucht diep. Nadat ik even goed met Kim had gepraat, was Liam niet meer online op skype, dus besloot in hem te bellen. "Hun listen to me..." Zegt hij, ik knik aandachtig, maar bedenk me daarna pas dat hij me niet kan zien. Ondanks dat gaat hij verder met zijn verhaal; "I'll never leave you. you are my everything, my number one. Over my dead body I ever leave you." Ik zucht weer. Ik heb er zo'n spijt van dat ik daar niet in geloof. "I love you Li." Antwoord. "I love you to Jade, always remember!" "Bye love, see you in two weeks. Big kiss" Met die woorden hang ik op.

Twee weken later.

"I'm sooooo excited!" Loïs staat naast me te stuiteren. We zitten in het vliegtuig opweg naar Parijs. Over 10 minuten gaat het vliegtuig landen, en kan ik me eindelijk weer in de armen van Liam sluiten. Ik weet zeker dat Loïs precies hetzelfde denkt. Alleen dan over Louis natuurlijk. Ze zit heel de reis al aan een stuk door te praten, en het is onmogelijk haar een minuut stil op haar stoel te laten zitten. Conclusie; irritaties. Ik zucht; "Me too Loïs, but please sit down and shut the fuck up." Ze kijkt me even verbaast aan. Ik kwam harder uit de hoek dan gepland. Ik besluit haar maar een waarschuwende blik te geven, in de hoop dat ze nu wel even stil zit. Gelukkig luisterd ze naar me, en gaat keurig recht zitten. Ik ben benieuwd hoelang ze deze houding nog vol gaat houden.

Ik zoek in de rondte. Het krioelt van de mensen op het vliegveld. Ik zie flitsen om me heen van camera's . We kunnen werkelijk nergens heen zonder dat er een foto van ons wordt gemaakt. Ik ben serieus ook maar gewoon een mens hoor... Ik pak Loïs bij haar hand, en trek haar mee naar de uitgang van het gebouw. We zijn er bijna, als ik ineens van achter wordt opgetild. Ik geef een gil, en mijn hand laat die van Loïs los. Mijn benen zwiepen in de lucht, en ik geef een flinke trap naar achter, niet wetende wie me optilt. Ik hoor een harde kreun van pijn, en wordt op de grond gezet. Ik draai me om en kijk in het gezicht van Zayn. Hij is helemaal betrokken van de pijn. Ik heb hem hard op zijn boven been geraakt. Geschrokken kijk ik hem aan. "Omygod, I'm so sorry Zayn. I didn't know it was you. Sorry sorry sorry!" Hij doet zijn gezicht omhoog, en kijkt me aan. Op zijn gezicht vormt een grijns, waardoor mijn mondhoeken automatisch mee omhoog krullen. Als hij weer rechtop staat spring ik in zijn armen, en houd hem eventjes vast. Nu pas valt me op dat Zayn alleen samen met Louis is, die in een grote omhelzing met Loïs staat. "Were are the others?" Vraag ik. Antwoord hoeft hij niet meer te geven, want in de verte zie ik Liam al aan komen lopen. Ik zet het op een lopen naar hem toe, en vlieg hem letterlijk om zijn nek. Hij verliest zijn evenwicht, wilt zich aan Harry en Niall vasthouden, maar heeft hierdoor niet genoeg grip, en zo vallen we met zijn 4e op de grond. Huilend van het lachen liggen we met zijn 4e op de grond. En de paparazzi natuurlijk er weer met hun neus bovenop. Ik kijk Liam aan. Hij draait ook zijn hoofd naar mij toe, en kijkt me diep in mijn ogen. Hij buigt zich naar voren en drukt een lange kus op mijn mond. "I've missed you babe" Zegt hij, nadat hij mijn lippen heeft losgelaten.

_______________________________________________________________

beetje kort hoofdstuk, maar ik heb echt heel weinig tijd. Morgen is mijn laatste dagje school, en dan ga ik als ik thuis ben gelijk beginnen met schrijven!

xxxx