SİYAHIN TONU✘ ''Askıya Alınmıştır.''

Siyahın Tonu✘ ✔1.Bölüm ✔

Çığlıkları ardına saklanmam bir çözüm değildi.Savurduğu küfürler ve bağırışı karşısında güçlü görünmek belki de olmaktan daha zordu.Ona yaptıklarımız işkenceden farksız iken böyle durmak gurur verici değildi.Yaşanılmayacak tiskindirici bir hayata sahiptim.

Üvey abim,sinir hastası üvey kardeşim ve ben...

Ona yardım etmeliydim!Aynada ki yansımamdan bile utanır oldum,bu ben miydim?Üvey kardeşi sinir hastası diye,onu bağlamak,özgürlüğünü elinden almak ama kendini masum sanmak?Hayır!

Onu bırakamazdım?Bırakmalı mıydım?Hayır.Bırakacak mıydım?Asla!

Bileğinde ki yaralar ve kurumuş kan!Kendimden tiskiniyordum!Canının acıdığına emindim peki ya benim ki?Emin olun dayanılmayacak kadardı..Neye fayda?Ona zarar veriyordum işte!Onun şimdi yaşıtları gibi okula gitmesi gerekirken benim yüzümden bir yatağa bağlıydı..Her ne kadar Üvey abim bunu yalanlasa da öyleydi açıkça hayatını elinden alıyorduk..Bunu vicdanım kaldırabilecek miydi?

Buna son vermek isterdim ama o gerçekten kötüydü..Hemen çevresindekilere saldırmaya başlıyor vurup,kırıyordu;

Ama bu özgürlüğünü elinden alıcağımız anlamına gelmiyordu ki.Her şeyi unutmuştum ve sadece o vardı;Onun için burdaydım,onun için yaşıyordum..

Peki ne kazandırdım?

Zarar.Sadece zarardan başka bir şeye yaramıyordum ve farkındaydım ama işte bir bağ beni burada tutuyordu.Zaten umursadığım tek şey oydu,başka şeyleri takmıyordum.Onun alnını öptüm,onu kurtaracaktım.Kurtarmalıydım.Yavaşça yataktan kalktım ve ona baktım.Çok masumdu ve benim yaptığım iğrençli.Kendimden tiskiniyorum.Kapıyı açıp odadan çıktım..Kaçmaya mı çalışıyordum?Çalışsam bile kaçamazdım ki.  Onu öylece tek bırakamazdım.

Oturma odasına kanepe yayılmış Akın'ı gördüm -üvey abim-

''Daha fazla yapamam..Ona zarardan başka bir etkimiz yok!''

''Başak..Her şeyi denedik..Olmuyo.Alışmalısın..Ama alışamassanda.Alışmaya zorundasın Serra,başka çözüm yolu yok.''

''Of.'' diye homurdandım,bir şekil de Umut'u kurtarmalıydım..O iyileşecek ve ne dedikleri zerre umurumda değil.

''Şey..Ihm..Umut'u yıkar mısın?Biliyorsun..Ben kızım diye bana izin vermiyor da?''

''Ah..Pekala.'' Dedi ve Umut'un olduğu odaya doğru gitti.

Koltuğa oturup onları beklemeye başladım,her şey o kadar hızlı ve acı doluydu ki kendime Lanet okumaktan başka bir şey yapamıyordum.Ona bu muameleyi yapmak istemiyordum ama Akın buna beni zorluyordu.Akın ile aramızda 2-3 yaş ya vardır ya da yoktur,Umut için en iyisini yaptığını düşünüyor ama   o da benim gibi hep yanlış yapıyor,

Hem de bile bile.

Onlar kardeşler ama ben onların üvey kardeşiydim..Ama ayrım yapmazlar,iyiler diye düşünmüştüm.Ama Umut hasta olana kadar..Bir insan kendi kardeşinden iğrenir mi?Ya da ondan kaçmaya çalışır mı?Hep yanlarındaydım,hiç ayrım yapmadım hatta Akın'a yaptıklarının yanlışlıklarını bile açıklamaya çalıştım.Hiç bir işe yaramadı gerçi...Akın'ın bağırışını duyduğumda yerimden sıçradım ve hızlıca onların yanına koştum.Akın,Umut'a bağırıyor ve Umut sadece susuyordu.