Not what I imagined

Hoofdstuk 6

Pov Loren

Vandaag is het zover, mijn ouders komen en die van Niall natuurlijk ook. We zijn er bijna klaar voor. Een taxi zal mijn ouders bij het vliegveld ophalen en ze naar het hotel brengen. Het hotel is dicht bij ons appartement dus ze kunnen hier vanavond heen lopen.
"Babe, kun je mijn jurkje dicht ritsen" Ik wil er zeker van zijn dat dit de outfit is maar aangezien ik de rits zelf niet dicht kan krijgen. Niall die zijn schoenen aan doet staat op zodra hij zijn veters gestrikt heeft. Hij komt achter mij staan terwijl hij mijn jurk dicht ritst. Ik draai mij iets om zodat ik mijzelf van de zijkant kan zien.
"Misschien toch iets anders" zeg ik terwijl ik mijn handen op mijn buik plaats, het ziet er uit alsof ik teveel gegeten heb. Een klein buikje is zichtbaar, alleen een oversized trui of iets anders dat wat losser valt kan dit bedekken. Normaal heb je iets meer tijd om je zwangerschap te verbergen maar met een tweeling heb je zoveel minder tijd. Ik zucht een keer. Wat ik wel kan doen is er een los vallende trui over heen dragen. Dan lijkt het net alsof ik een rokje draag.
"Al bedacht hoe we het vanavond gaan vertellen" zegt Niall dan terwijl hij zijn handen over die van mij op mijn buik plaats. Ik schud mijn hoofd. Dat is iets waar ik geen antwoord op had, al dagen houdt die gedachte mij wakker. Altijd weet ik wat ik moet zeggen maar nu heb ik geen woorden. Het komt vast goed, ik weet het zeker. Nu alleen nog er voor zorgen dat het huis netjes is, dat de tafel gedekt is. Alles moet perfect zijn.

Een aantal uur later heb ik alles voorbereid. Het eten is besteld, de tafel is gedekt, alles is verder netjes opgeruimd en schoongemaakt. Het zal nu niet lang meer duren voordat ze allemaal komen. Om de aankondiging niet al te moeilijk te maken hebben we bedacht om maar gewoon de foto's van de laatste echo te laten zien. Wanneer, hoe en wat dat hebben we nog niet bedacht. Nerveus loop ik door de woonkamer heen, het opruimen en voorbereiden zorgde voor afleiding maar nu is het alleen nog maar wachten. Wachten op het eten, wachten op mijn ouders. Ik kan het niet helpen. Ik schrik op uit mijn gedachten als de deurbel gaat.
"Mam" zeg ik enthousiast als ik de deur open. Ik omhels haar kort en zie dan mijn vader achter haar staan. Ik open de deur wat verder zodat ze naar binnen kunnen komen. Ik krijg een kus op mijn wang van mijn vader voordat hij zijn jas uit doet. Het is lang geleden dat ik ze gezien heb, maar ik ben blij dat ze er nu zijn.  Ik begeleid mijn ouders naar de woonkamer en terwijl ze plaats nemen gaat de deurbel voor een tweede keer. Niall is mij voor en staat al bij de deur om deze te openen. Ik neem plaats op de bank. Niet veel later komt Niall binnen lopen, zijn ouders achter hem aan. Ze mogen dan wel gescheiden zijn, ze zijn hier toch samen voor hun zoon. Ze hebben alleen nog geen idee wat ze te wachten staat. Ik sta op om ze te begroeten. Beide gaan ze zitten, Niall komt naast mij zitten. Hij legt zijn hand op mijn knie en glimlacht dan kort. Voor een moment is er een ongemakkelijke stilte, wij hebben ze uitgenodigd ze weten niet waarvoor. Misschien verwachten ze wel dat we het nu zullen vertellen. De deurbel gaat voor een derde keer, wat beteken dat het eten er is. Ik sta op om de deur open te doen voor de bezorger. Als ik het eten op de tafel heb staan loop ik terug naar de woonkamer.
"We kunnen eten" zeg ik dan. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven. Ze zitten op de bank en lachen, hopelijk heeft Niall ze in de tussentijd aan de praat kunnen houden.

Als we allemaal zijn uitgegeten haalt Niall de envelop met de foto's tevoorschijn. Ik knik ter bevestiging, het is tijd om het ze te vertellen. De hele avond hebben we geprobeerd om over van alles en nog wat te praten, te doen alsof het alleen bedoeld was als een gezellig diner.
"Wij moeten jullie nog iets vertellen.." begint Niall dan. De envelop is inmiddels voor iedereen zichtbaar. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. Niall pakt mijn hand vast, beide zijn we zenuwachtig. Ik voel het aan zijn handen, die een beetje clam zijn.
"Jullie worden opa en oma" zegt hij terwijl hij de envelop aan mijn vader overhandigd. Onhandig haalt mijn vader de envelop open om de inhoud eruit te halen. Mijn moeder staart met open mond naar de foto's. Mijn wangen worden rood, nu ze nog niks zeggen.
"..Maar dat is geweldig nieuws" Het is de vader van Niall die als eerste spreekt. Mijn vader laat snel de foto's rond gaan. Niemand lijkt nog iets te zeggen over het feit dat het er twee zijn, of ze hebben het niet gezien of ze zijn nog in shock. Zoals ik ook was toen we er achter kwamen dat het er twee waren.
"H-het zijn er twee.." Niall zijn moeder kijkt ons met verbazing aan als ik voorzichtig knik.
"We wilden het jullie als eerste vertellen voordat het uitlekt of we het aan de rest van de wereld bekend maken" Als ze allemaal opstaan om ons te feliciteren weet ik dat het goed zit. Op mijn gezicht verschijnt een grote glimlach. Mijn vader houdt mij vast in een lange omhelzing.
"Dit is niet wat ik verwacht had.." ik kijk hem aan als hij mij bij mijn schouders vast pakt. "Maar ik kan niet wachten om opa te worden. Hoe lang moeten we nog wachten" zegt hij dan terwijl hij gebaard naar mijn moeder en Niall zijn ouders.
"Ik ben inmiddels vijftien weken zwanger, maar aangezien het er twee zijn zullen we wel niet de volledige negen maanden te hoeven wachten" Ik grinnik kort als ik zie hoe groot de glimlach op mijn vaders gezicht is.
"Ik zou bijna zeggen we openen een fles champagne om het te vieren, alleen jij mag het uiteraard niet" zegt hij dan. Ik schud mijn hoofd maar ik heb wel een ander idee. Ik haal de champagne glazen tevoorschijn en twee flessen. De een met alcohol en de ander zonder. Niall en ik pakken beiden een fles en laten deze open knallen in de kamer.