Not what I imagined

Hoofdstuk 1

Pov Loren

Ik haal nog een keer diep adem over een aantal minuten is het zover. Niall merkt gelijk aan mij dat ik zenuwachtig ben. Hij pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. Sinds de zwangerschapstest kan ik het niet helpen maar ik ben continu bang, bang voor de verandering. Ik was opgelucht dat Niall blij was, geloof mij ik ook. Het is alleen een hele verantwoordelijkheid, de jongens zullen weer op tour gaan en dan sta ik er helemaal alleen voor.  Binnenkort zal ik het met Niall moeten bespreken, ik zal hem moeten vertellen over mijn angsten dat ik niet weet hoe de toekomst er uit zal gaan zien. Hoe onzeker ik ben, ga ik wel een goeie moeder zijn? 

Langzaam doe ik mijn shirt een stukje omhoog zodat de verloskundige er bij kan. Ik kan het niet helpen maar ik voel mijn handen een beetje trillen. Ik schrik van de koude gel op mijn buik. Niall pakt weer mijn hand vast. Ik kijk zijn kant op, zijn ogen glinsteren. Hij ziet er gelukkig uit, ik haal nog een keer diep adem en kijk dan ook richting de verloskundige en het scherm waarop we zo de baby te zien zullen krijgen. Dan hoor ik haar iets zeggen maar de woorden 'Het is een tweeling' blijven alleen hangen. Ik ben in shock, mijn mond staat waarschijnlijk wagenwijd open en ik weet geen woord uit te brengen. Ik was voorbereid op één baby maar twee, dat had ik niet aan zien komen. 

"Loren" zegt Niall dan en zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Ik knipper een paar keer en kijk hem dan aan. Mijn zicht wordt belemmerd door de tranen in mijn ogen. Ik probeer Niall zijn reactie te pijlen maar zijn gezicht is emotieloos. "Dit had ik niet verwacht" stamel ik dan. De verloskundige verteld nog een aantal dingen, zoals wanneer de volgende afspraak is, hoeveel weken ik zwanger ben en waar ik allemaal op moet letten. We krijgen ook nog een lijst mee met alles wat we voor de baby in huis moeten hebben, in dit geval moeten we alles twee keer hebben. Het dringt nog steeds niet tot mij door. Ik moet hier met de andere meiden over praten. Ik pak mijn telefoon erbij en stuur een berichtje in onze groepsapp. 

Kunnen wij vanmiddag afspreken? 

In de auto is het stil, beide weten we niet wat we moeten zeggen. Niall doorbreekt uiteindelijk de stilte.  "We moeten nu gaan na denken over twee namen in plaats van één. Of eigenlijk meer, we weten niet of het twee meisjes zijn, twee jongens misschien? Of een jongen en een meisje" Niall klinkt enthousiast, nog steeds wel een beetje in shock maar wel blij. Ik knik alleen. "Is er wat?" vraagt hij dan bezorgd. Ik kan het niet helpen maar de tranen stromen dan over mijn wangen. Niall zet de auto zo snel mogelijk aan de kant en pakt mijn handen vast. Één van mijn handen brengt hij naar zijn mond en kust hem zacht. "Ik ben bang voor de verandering, de verandering tussen ons, de baby's zullen vanaf het moment dat ze geboren zijn op nummer één staan. Ze zullen veel aandacht nodig hebben en ik weet niet of ik er klaar voor ben. Ik weet niet of ik het alleen kan" Niall kijkt mij bezorgd aan, ik zie aan zijn frons dat hij nadenkt over wat hij moet zeggen. "Ten eerste ben je niet alleen, ik zal er voor je zijn wanneer dan ook" Ik onderbreek hem. "Maar jullie gaan binnenkort weg, de hele wereld over" Niall zucht, ook hij weet nu duidelijk niet wat hij moet zeggen. 

"Ik zal zorgen dat ik er voor je ben, de tour kan ik helaas niet afzeggen. Zodra te tour klaar is wijk ik geen moment meer van jouw zijde. Ik wil je steun en toeverlaat zijn op wat voor een manier dan ook. Ik wil jouw angsten wegnemen en de beste vader zijn voor deze twee" Dat laatste zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn buik legt. Hij glimlacht van oor tot oor, hij is gelukkig. Ik kan het niet helpen maar ik moet ook lachen, hij weet altijd hoe hij mij weer aan het lachen maakt, hoe hij mij gelukkig maakt. Ik leg mijn hand op zijn wang en kom langzaam dichterbij, Niall kust mij dan kort. Tijdens de kus glimlach ik weer. 

Niall start de auto weer en ik pak de foto erbij, de foto van de echo die wij mee gekregen hebben. Het is duidelijk te zien dat het er twee zijn. Hoe snel zou ik een buikje krijgen? Wanneer moeten we het bekend maken, moeten we het wel bekend maken. Al deze vragen spoken door mijn hoofd. Mijn telefoon begint dan te trillen. 

Rosa: Ik heb tijd, zeg maar waar je wil afspreken

Danielle: Ik heb net koekjes gebakken, kom anders hier heen? 

Koekjes, dat is wel iets waar ik nu zin in heb. Ik app haar dat ik er zo snel mogelijk aan kom. "Babe, kun je mij afzetten bij Danielle?" Niall knikt. "Meidenpraat gok ik? "zegt hij dan ik knik. "Met koekjes" antwoord ik dan, alleen om hem te plagen, ik weet dat hij net zoals mij gek is op eten.  Dat is ook hoe wij elkaar ontmoet hebben, hij bestelde eten, ik wilde hetzelfde hebben. Hij zag dat ik net zo veel als hem eten kon en op één of andere manier schepte dat een band. "Neem er wat voor mij mee?" zegt hij dan terwijl hij mij met puppy ogen aankijkt. "Ik kan niks beloven, ik moet nu voor drie eten" grap ik dan en leg een hand op mijn buik. "Dat is niet heel veel anders dan normaal" Niall knipoogd dan naar mij en ik kan alleen maar lachen. Als we bij Danielle aankomen zie ik dat Rosa er ook net aan komt fietsen. Ik geeft Niall een snelle kus en verlaat dan de auto, ik kijk nog een keer achterom. Hij heeft het raam van de auto open staan zijn mond vormt de woorden 'ik hou van je' en ik doe hetzelfde door zonder geluid te zeggen 'ik ook van jou'. Hij glimlacht en rijd dan weg.