Just Be Happy~ Bang Chan

10|worldwide cute sunbae

Hazırda ki bölümlerim bitti. Yeni bölüm yazmam lazım ekskdk

(Medyadaki videoyu izleyin lennn)

●●●●●●●●●●●●

Jung Haneul

Eve geri dönmekte iyi mi yaptım bilemiyordum. Anne ve babamın ayrılma olasılığı aslında her zaman yüksekti. Fakat yine de imkân vermiyordum. Çünkü ben kendimi bildim bileli onlar hep kavga ediyorlardı. Sürekli 'yeter artık boşanacağım senden' muhabbeti dönerdi fakat yirmi senedir boşanmamışlardı. Bundan sonra da boşanmazlar diye düşünmüştüm.

Annem ve babam o kadar da yaşlı değiller. İkiside henüz kırklı yaşların başındalar. Evlendiklerinde çok gençlermiş. Bazen annem 'çocukluk aklıyla bir hata yaptım' derdi. Bu yüzden istenmeyen bir çocuk olduğumu düşünüp üzülürdüm. Fakat annem 'hayatımda ki en güzel şey sensin' dediğinde ufak tefek tatsızlıkları unuturdum.

Hana'ya göre, her ailede mutlaka bir kavga olurmuş. Asıl kavga olmazsa o ailede bir sorun olurmuş. Önemli olanın hep o kavgalardan sonra yine aynı masada oturup yemek yiyebilmek ve aynı hayata devam edebilmek olduğunu söylerdi. Bu yüzden önceleri bu kavgaları dert etmezdim.

Fakat şimdi gerçekten boşanıyorlardı ve o kavgalardan sonra yine aynı masada oturup yemek yemeyecek, aynı hayata devam etmeyeceklerdi.

Tamam, artık reşitim ve bu aslında beni o kadar fazla etkilemeyecek. Sadece birisini görmek için başka bir eve gideceğim. Zaten lise yıllarımda bu kavgalı ortamdan kurtulmak için üniversitede kendi evime çıkacağımı söyler dururdum. Fakat üniversiteye yakın uygun bir ev bulamadığım için ertelemek zorunda kalmıştım. Şimdi onlar ayrıldığında kavgalarda sona erecekti.

Fakat içimde bir şey vardı işte. Artık hep birlikte aynı masaya oturamayacağımızı bilmek, ne kadar yetişkin bir kız olsamda fırtınalı gecelerde korkup ikisinin arasına yatıp uyuyamayacak olmak, annem en sevdiği dizisini izlerken babamın ona laf atamayacağını ve ikisi tatlı tatlı atışırken aralarına oturup ikisine birden sarılıp ortamı yumuşatamayak olmak üzücüydü. Hatta belki de hayatlarına başka insanlar girecekti. Onları daha çok seveceklerdi. Belki beni kavga ederken unuttukları gibi ömür boyu unutacaklardı. Belki de hep bencil davranıyordum ama bunları yaşamak istemiyordum. Ne yapayım? Ben yine o kavgalı evin prensesi olmak istiyorum.

Şimdi ev ölüm sessizliği içerisinde. Babam evde yok. Annem ise odasına çekildi ve uyudu. Sonsuza kadar instagramdaki saçma videoları izlemek istemediğimden ve duvarlar üstüme üstüme geldiğinden dışarı çıkmaya karar verdim.

Şu sıralar moralim bozuk olduğundan  pek özen gösteremedim üzerimdekilere.  Diz kapağı hizamda beyaz bir etek ve üzerine toz pembe bir sweat giydim. Saçlarımı da topuz yapıp siyah kol çantamı aldım ve çıktım evden. Şimdi siz 'bu mu özensiz halin' diye soracaksınız. Evet, bu.

İlk olarak Hana'yı aradım tabii ki. Onun evine gitmek saçma olurdu. Evden çıkıp başka eve gitmek...
Bu yüzden onu  çağırıp dışarıda gezmeyi düşündüm fakat telefonu kapalıydı. Bu sefer Se Ra'yı aramaya karar verdim. Fakat aklıma onun arkadaşlarıyla birlikte sinemaya gidip ardından pijama partisi yapacağı gelince aramaktan vazgeçtim.

Başka arkadaşlarımı aradım fakat hepsininde işleri vardı ya da gelmek istemiyorlardı.

Bu kadar arkadaşın arasında yapayalnızdım.