Saved By Him

CHAPTER 1

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

This story is pure fanfiction. The story isn't affiliated with Sejun or any SB19 members.

The story contains matured scenes. There will be warning sign in the chapter that have matured scenes so just kindly skip it you're uncomfortable. This story isn't edited so I apologize for some typos and other errors.

Votes and comments is highly appreciated. Thank you and enjoy reading!

—————

Nandito kami ngayon sa park, together with SB19. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak nila at naisipang mamasyal at dito pa sa dati kong lugar napili.

Hindi man halata ay kinakabahan ako. I'm nervous and I'm not ready to face them yet. My family. I'm not ready to face them dahil sila ang nagpahirap sakin, sinisi nila ako sa kasalanang hindi ko naman ginawa, sila ang dahilan kung bakit nilisan ko ang lugar na 'to. At nang dahil sa kanila, natuto akong saktan ang sarili ko.

"Yaz, if it's not comfortable for you to be here, tell us. Lilipat nalang tayo ng ibang mapapasyalan." Sejun said.

Alam nila ang tungkol sakin, lahat.

Sejun and I are internet friends. I met him online, he's using an RP account that time and I have no idea that he's a PPOP Idol. Nung makilala ko siya, sila, nung tinulungan nila ako, sinabi ko ang lahat ng dahilan kung bakit ako naging ganon. At noong time din na 'yon naramdaman ko ang paggaan ng pakiramdam ko. Narealize ko din na maganda pala ng may napagsasabihan ka, yung may napapaglabasan ka ng sama ng loob kasi dati lahat ng nararamdaman ko ay sinasarili ko lang at minsan naman ay sinasabi ko kay Pat, my bestfriend. At kapag hindi ko na kaya ay sinasaktan ko na ang sarili ko.

"No Sej, it's okay. Malabo din na makita nila ako or makita ko sila dahil maraming araw na pwede silang pumunta dito, at isa pa medyo malawak din itong park." I replied to him at what he said and gave him an assuring smile though deep inside me's feeling nervous. "And isa pa, malabong makilala pa nila ako. Malaki ang pinagbago ko diba?" dagdag ko pa.

"Yes, nagbago ka. And we all know that it's for the better." he said and smiled. Napangiti rin ako dahil doon.

Malaki nga ang pinagbago ko sa halos dalawang taon na kasama ko sila. Noong lumayas ako samin at nung nakilala ko sila, sobrang payat ko at may mga bakas pa ng sugat sa palapulsuhan o di kaya'y sa may leeg dulot ng pananakit ko sa sarili ko. Meron din akong mga pasa noon sa katawan dahil sa pananakit ng mga magulang ko sa akin. Sobrang payat ko pa dahil minsan hindi ako kumakain. Naalala ko pa nga nung time na yun. Nung naglayas ako at nakipag-meet-up kay Sejun. Nakasuot lang ako non ng pants at naka-jacket para hindi makita ang mga pasa ko.

-FLASHBACK-

I'm here at the coffee shop waiting for Draile, he's my internet friend and this is the first time that we will going to meet. Naglayas kasi ako sa bahay dahil hindi ko na kaya pang tumagal don, baka ano pang magawa ko sa kanila at sa sarili ko. I cannot stay there any longer.

Maya-maya lang ay may pumasok dito sa coffee shop na isang lalaki, he's wearing a jeans and a green hoodie. He's tall, makapal ang kilay niya and he's wearing a facemask so I can't describe him more. Inilibot niya ang paningin niya, probably he's looking for a vacant seat. Nang wala siyang mahanap ay lumapit siya sa pwesto ko.