Σκοτάδι πολύ πια. Δίχως αστέρια. Κι η νύχτα έγινε τυφλή. Ξερίζωσε τα μάτια της.
Κι η θάλασσα βύθισε τις βάρκες της. Κι έμεινε μόνη. Και κλαίει συνεχώς. Μέχρι και τα βράχια που τη μισούσαν, την κατάλαβαν.
Είναι καλά τα βράχια. Εκείνη τα βαράει δίχως έλεος το χειμώνα και κάποια τα βυθίζει, τα τραβάει βαθιά μέσα της. Κι αυτά άρχισαν να την πονάνε.
Και τα βουνά φοβήθηκαν. Πολύ. Μα δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Ούτε να κουνηθούν λιγάκι.
Κι ο αέρας άλλαξε. Μα δεν σταμάτησε. Ούτε λεπτό. Πάντα παρών.
Και η μέρα πονούσε πολύ, μα ποτέ δεν το έδειχνε. Οι λόγοι πολλοί, αλλά συνάμα τιποτένιοι. Την πονούσε πολύ ότι κανείς δεν ζούσε το Carpe Diem.
Carpe Diem.
MK
YOU ARE READING
αόριστες επιστολές
PoetryΛόγια που ποτέ δεν υπόθηκαν, σκέψεις που δεν έγιναν πράξεις και νοσταλγία για καταστάσεις που κανείς δεν έζησε. Sad but true.
