Όλα αλλάζουν τελικά. Τίποτε δεν μένει για πάντα το ίδιο.
Τα χρόνια περνάν, εποχές έρχονται και φεύγουν σαν δευτερόλεπτα. Παχαίνουμε, αδυνατίζουμε, ψηλώνουμε, καμπουριάζουμε, αντέχουμε, κουραζόμαστε, ανεχόμαστε, επαναστατούμε, απογοητευόμαστε, όλα στη ρωγμή του χρόνου.
Το μεγαλύτερο λάθος ήταν το "αύριο". Το "μετά". Το "κάποια άλλη στιγμή". Το "βλέπουμε". Το "στο μέλλον".
Δεν ζούσαμε σήμερα, το αφήναμε σήμερα. Το αφήναμε για αύριο.
Δεν νιώθαμε σήμερα, το ετοιμάζαμε για κάποια άλλη στιγμή.
Δεν αγαπούσαμε φέτος, το αφήναμε για του χρόνου.
Δεν μιλούσαμε για το τώρα, το αφήναμε για το μέλλον.
Μέχρι που το μέλλον έγινε σήμερα. Και όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το σήμερα έγινε παρελθόν, ήταν αργά. Δεν ήμασταν έτοιμοι. Δεν το περιμέναμε. Ήταν ξαφνικό.
ΜΚ
YOU ARE READING
αόριστες επιστολές
PoetryΛόγια που ποτέ δεν υπόθηκαν, σκέψεις που δεν έγιναν πράξεις και νοσταλγία για καταστάσεις που κανείς δεν έζησε. Sad but true.