Hayatım Babaanneme Bağlı

Başımdan Geçen Umutsuz Olaylar

Şimdi size ufak , genç , yetişkin insanların sözleriyle nasıl ağladığımı , kendimden geçtiğimi anlatacağım. Oradan bakılınca nasıl görünüyor kolay mi değil mi bilmiyorum ama benim için her defasın da ayrı ayrı ölüm. Babaannem bir kere ölmüş olabilir ama ben ondan sonra binlerce kez öldüm sanırım. 

Yaşadığım bir kaç şeyi kısa kısa yazacağım şimdi ;

1. yaşadığım olay

Bir gün yine çok mutluyum . Mutluluktan ağlayacak derecedeyim diyebilirim. Süslenmişim püslenmişim arkadaşlarla buluşmaya gidiyorum. Öyle bir umutla kalkmışım ki yatağımdan. Nasıl anlatsam şimdi bilemedim. Her neyse. Yolda yürüyorum böyle , salak salak insanları izliyorum. Etrafa gülücükler saçıyorum falan. Birden yanımdan geçen bi çocuk

-Babaanne seni çok özledim sakın beni bırakma bidaha dedi ve yanındaki babaannesine kocaman sarıldı.

İşte o zaman napacağımı nereye gideceğimi bilemedim. Etrafa mutluluklar saçan kız birden mutsuz , gözleri dolmuş , çaresiz birisine dönüştü. Belkide bu yüzden dengesiz biriyim her an herşeyi yaşayabiliyorum işte. Hemen kimsenin olmadığı bir yer bulmaya çalıştım ve kendimi attım bir ara yere. Oturdum ama nasıl ağlıyorum. Gözümdeki eyeliner , göz kalemi akmış. Korku filmindeki hortlak gibiyim.

Ardından arkadaşlarım aradı ve telefonda sadece efendim diyebildim. Boğazıma düşümlendi kelimeler sonra telefonu kapattım. Yine ağladım sonra daha çok ağladım. Sonra babaannem beni bu hade görse napardım dedim ve ağlamayı bıraktım. Bağırarak babaanne beni duy ben seni cok seviyorum be rüyalarıma gel bari dedim. Sonra arkadaşlarımın yanına gittim. Ne olduğunu anlamadılar anlatamadım da. Sadece telefonumdan babaannemin fotoğrfını gösterebildim. Anladılar zaten. Sarıldılar bana sonra. Yine ağladım yine ağladım. Çünkü o acı azalmıyordu her geçen gün boşluk daha da büyüyordu sankii. Git gide boğuluyordum. Ve o boşluk git gide beni icine alıyordu.

2.yaşadığım olay

Bir gün yolda yürüyorum. Sonra yaşli bir kadınla karşılaştım. Hastaydı belli. Elinde sopasıyka karşıya geçemey çalışıyordu. Herke geçiyordu o geçemiyordu. Yahu yaşlı kadına etraftan kimse mi yardım etmez? Sanki benim canım acısın diye yapılıyordu. Yanına yaklaştım elindeki poşetleri aldım.

-Teyzeciğim ben sana yardım edeyim , dedim

ve karşıya geçmesine yardım ettim ve sonra bana dediki,

-Evladım benimde senin yaşlarında torunlarım var , Allah sizi kötü belalardan korusun. Ben bir babaanneyim , benim torunlarım da senin babaannene yardım etsin , dedi.

Ben yıkıldım tabi , teyzenin yüzüne gülerek bakarken birden gözlerim pörtledi be doldu , kocaman oldu. Amin teyzecim dedim ve şapkamı takıp uzaklaştım oradan. 

Hayat neden bu kadar acımasız olur ki? Neden bu kadar canımı acıtır? Her yerde canımı acıtacak birini bulurum? Hayat acımasız.

Ados ne demiş , '' hani canım dedikçe eksilir ya candan.'' her babaanne canım seni özledim dediğimde eksiliyor işte.

Bu arada T-RAP'i buraya bile kattım tebrik ediyorum kendimi