Το Ρόδο Της Ερήμου

Άκου Falafel... Ρεβυθοκιοφτέδες Το Λένε Στο Χωριό Μου.

-«Θα βγω για φαγητό. Σε δυο ώρες περίπου  θα είμαι πίσω.» ενημέρωσε καθώς κοντοστάθηκε στο γραφείο της ιδιαιτέρας του Νιζάρ που είχε βρει ξανά το χρώμα της όπως παρατήρησε  αν και η σκιά του φόβου από το βλέμμα της  δεν έλειπε.

-«Μα πως...Πάνω που είχε κάπως ηρεμίσει ...Να τον ενημερώσω ...εγώ;» τραύλισε εκείνη αποκτώντας εκτός από ένα ελαφρύ τρέμουλο και μια απόχρωση του λευκού στο πρόσωπο της τόσο που την λυπήθηκε. 

-"Λυπάμαι πολύ." της απάντησε μόνο και απομακρύνθηκε βιαστικά. Πραγματικά στενοχωριόταν για τον εκνευρισμό του και τον αντίκτυπο που είχε αυτός στους εργαζομένους του. Αλλά  δεν ήταν δικό της πρόβλημα. 

Το γεύμα με τον Έκτορα ήταν όπως το περίμενε. Γεμάτο υπέροχες μυρωδιές και γεύσεις με ένα Έκτορα που ζούσε την στιγμή στο έπακρον – ίσως λόγου του ότι ήξερε από πρώτο χέρι πόσο εύκολα μπορεί να γλιστρήσει η ζωή .

Σε ένα οίκημα στεγαζόταν το εστιατόριο που την πήγε. Σε ένα οίκημα που έμοιαζε με μικρό αρχοντικό -ανάκτορο. Όλα μέσα τα έπιπλα ήταν ξύλινα και έμοιαζαν να είναι τουλάχιστον 100 χρόνων. Τα ξύλινα παλιά κάδρα στους τοίχους, η ξύλινη σκάλα που σε μετέφερε σε ένα πανέμορφο και χρωματιστό οντά. Κάθισαν κάτω. Πάνω σε τεράστιες χρωματιστές μαξιλάρες . Οι μυρωδιές που της έσπασαν τη μύτη ήταν ασύλληπτες. Η μουσική που γέμιζε ήρεμα το χώρο  μαγευτική. Το μυαλό και οι αισθήσεις της πλημμύρισαν από Ανατολή.

 Για αρχή απόλαυσαν Baba Ghanoush, ένα  υπέροχο ντιπ το οποίο ράντισαν  με ελαιόλαδο και της το σέρβιραν πάνω  σε μικρά κομμάτια από χειροποίητη, λεπτή, τραγανή πίτα. Της θύμισε χούμους η γεύση του αλλά ο Έκτορας της είπε ότι αντί ρεβίθια το έφτιαχναν από μελιτζάνα.  Δέχτηκε να το δοκιμάσει και συνοδευόμενο από σπόρους ροδιού της φάνηκε απολαυστικό.
Μετά δοκίμασε Shish Taouk, ή αλλιώς κεμπάπ κοτόπουλο. Το μαρινάραν όλη νύχτα σε λεμόνι, γιαούρτι, πελτέ ντομάτας  και σκόρδο. Όταν ψηνόταν το τύλιγαν σε ψωμάκια hubbys.
Αυτό που δεν βρήκε το θάρρος να δοκιμάσει ήταν Kibbe Nayeh, που ήταν ωμός κιμάς αρνιού αναμεμειγμένος με πλιγούρι και μπόλικο πολτοποιημένο κρεμμύδι. Αν και στην όψη δεν της προκάλεσε αηδία και μόνο στην γνώση ότι ήταν άψητο κρέας αρνήθηκε να το βάλει στο στόμα της. 
Αυτό που βρήκε απολαυστικό ήταν το Manakeesh, που της θύμισε πιτσάκια με μπόλικο θυμάρι κα ντομάτα.
Το Falafel, της θύμισε ελληνικούς κεφτέδες αλλά αυτοί  όπως της εξήγησε με υπομονή ο Έκτορας είχαν βάση τα ρεβίθια.
Απόλαυσε  Tabbouleh και Fattoush μιας και της θύμισαν τη χωριάτικη σαλάτα. Αλλά με πιο ψιλοκομμένα λαχανικά,  μπόλικο πλιγούρι, γλιστρίδα και μαϊντανό πασπαλισμένες με ένα κόκκινο μπαχαρικό το οποίο αποκάλεσε ο Έκτορας σουμακ και είχε υπόξινη γεύση. Σε αυτές  έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση. Οι οποίες σαλάτες ήταν αρκετά δροσερές για την αποπνικτική ζέστη της Μέσης Ανατολής. 
Δοκίμασε Shawarna, Kafta και πόσα άλλα που την μπέρδεψαν. Όλα σερβιρισμένα  με μπόλικα μπαχαρικά . Σήμα κατατεθέν της Ανατολίτικης κουζίνας. 
Στο επιδόρπιο τρόμαξε μήπως σκάσει. Γιατί το Kunafeh το ήξερε. Το είχε ξαναδοκιμάσει ένα καλοκαίρι που είχαν επισκεφτεί  οικογενειακώς την Κωνσταντινούπολη. Και αν τότε της είχε φανεί γευστικό  παρασκευασμένο στη χώρα του από ντόπια υλικά ήταν σκέτη λιχουδιά . Ένα πήλινο γεμάτο με κανταΐφι γεμισμένο με ντόπιο  τυρί. Το οποίο τηγάνισαν μπροστά της και το σιρόπιασαν. Το πασπάλισαν με μπόλικο ψιλοκομμένο φιστίκι απογειώνοντας τη γεύση του και εκείνη το τίμησε δεόντως.